Headlines

Het nieuwe album van Christ Agony, Anthems, is na een stilte van bijna negen jaar een opmerkelijke terugkeer. Waar de band in zijn klassieke periode (bijvoorbeeld met Unholyunion (1993) en Daemoonseth - Act II (1994)) nog uitblonk in rauwe, klassieke black metal met scherpe tremolo’s en brute snelheid kiest men nu voor een zwaarder, langzamer en meer atmosferisch geluid. Het resultaat is geen nostalgische herhaling maar eerder een volwassen manifest waarin de sleutelfiguur Cezar opnieuw de regie neemt.Lees verder ›

Hoeveel waarde moeten we nog hechten aan originaliteit? Is op muzikaal gebied niet al bijna alles al eens voorbijgekomen? Is de huidige muziekscene niet vooral een verbastering van wat we allang kennen? Misschien is dat ook helemaal niet erg... Is het niet juist mooi als bij een band duidelijk hoorbaar is waar hij zijn inspiratie vandaan haalt? Of is het juist nu belangrijker dan ooit om heel onderscheidend te zijn, om echt op te vallen?Lees verder ›

Ergens in 2019 schreef één van mijn zo vele collega's dat 'der rote Milan' niks meer zou moeten betekenen dan de rode wouw. Bijzonder interessant noem ik dat... Dat een melodische blackmetalband zich noemt naar een vogelsoort. Het zal allemaal zijn verklaring wel hebben voor een band die in 2015 in het Duitse Trier werd opgericht. Wat ik ook speciaal vind, zijn de namen die de bandleden zich toe-eigenen. Het start bij I en eindigt bij VII. Iets doet me vermoeden dat er al een aantal gozers of gozerinnen zijn gepasseerd.Lees verder ›

Met dit Ritual Of Transition komt er een einde aan de muzikale boodschap van het Oekraïnse Do Skonu, een band die ergens in de krochten van de lokale blackmetalondergrond zijn oorsprong zag in 2009. Maar liefst acht albums gingen dit werkstuk voor. Het meest memorabele althans op basis van titel van het werkstuk, een EP uit 2024, bleek Pour Out Your Wrath upon the Nations Which Do Not Know You, and upon the Kingdoms Which Do Not Call upon Your Name. Het goede nieuws is dat de platenboer van dienst, de heer Arjan van Heidens Hart, ervoor gezorgd heeft dat ook deze EP op cd verkrijgbaar is.Lees verder ›

Wat komt er toch allemaal uit IJsland en Noorwegen of Zweden aanwaaien? Dit Fordæðuskapr is de band van S.D.,  ie we kennen van onder andere Árstíðir lífsins. Deze nieuwe band die vanuit het Oud-Noors vertaald gewoon hekserij zou moeten betekenen, lijkt als een donderslag bij heldere hemel te verschijnen aan het blackmetalfirmament. Iedereen die de scene goed kent weet dat dit natuurlijk niet waar is en als je de sociale media goed volgde was het niet direct een verrassing dat bij tijd en stond Hræflóð Markar Fjalla naar boven zou komen borrelen vanuit één of andere lavaput.Lees verder ›

1349 moeten we al niet meer voorstellen want deze blackmetalentiteit, die sinds 1997 Oslo en contreien ver daarbuiten onveilig maakt, komt nu met een liveplaat. Winter Mass (live) is de resultante van een concert dat net na het opheffen van de lockdown in het kader van COVID-19 plaatsvond in Parkteatret, Oslo op 20 november 2021. In 2003 staken deze duivels al hun neus aan het venster middels de eerste volwaardige plaat, Liberation. De meest recente plaat The Wolf & The King voorzag ik zelf nog van een bijpassend schrijven. Lees verder ›

In 2016 bracht het internationale blackmetalgezelschap Martröð de EP Transmutation of Wounds uit. Het verleidde collega Bart tot treffende woorden als “Het klinkt als het briljante, maar gestoorde resultaat van muzikaal geniale breinen.” en “Tijdloze ellende in de vorm van buitengewoon begaafde black metal.” Ondanks de lovende ontvangst, bleven velen toch wat onverzadigd achter; de honger naar meer liet zich vrijwel meteen voelen. Met hun gezamenlijke speeltijd van iets meer dan een kwartier vormden de nummers een uitnodigend en uitdagend voorproefje. Zo indrukwekkend, zo krachtig, dat er reikhalzend uitgekeken werd naar een vervolg, naar meer...Lees verder ›

Dit Franse Void Paradigm komt uit Rouen, de regio Normandië. Sinds 2012 maakt dit drietal al expressieve black metal. De eerste plaat, Void Paradigm, werd nog dat jaar gemaakt en uitgebracht. Nu zijn we drie platen verder. De laatste plaat kwam in 2020, Ultime Pulsation / Demain Brûle. De bandleden van dit gezelschap maken ook deel uit van een heleboel andere gelijkgestemde bands, onder andere Ataraxie. Ze hebben zich zelfs verenigd en noemen hun collectief La Harelle. Onder deze vleugels zit onder andere de band Sordide.Lees verder ›

Collega Aarts fileerde enkele jaren geleden plaat nummer twee van dit uit Kharkiv, Oekraïne afkomstige blackmetaltrio Windswept. The Onlooker was dus de voorloper van plaat drie die nu voor me ligt: The Devil's Vertep. In 2017 lieten deze drie al van zich horen middels The Great Cold Steppe. Al sinds conceptie zit de band op stal bij grote broer Season of Mist en dat wil toch wat zeggen. Misschien ook logisch als je kijkt wie er deeluitmaakt van deze blackmetalbende. Het gaat immers om individuen die hun sporen al jaren verdienen binnen bands als Drudkh, Precambrian of Rattenfänger.Lees verder ›

Drunemeton komt oorspronkelijk uit Rusland en resideert nu al wel weer een tijdje in Servië, als ik het zo allemaal goed kan volgen. Dit Dweller Of Carcosa is voor mij een soort van EP'tje waarop de heer Grannus, het enige bandlid, drie singles heeft verzameld. Eén van zijn eigen band en twee covers: Mother Europe verscheen op onder andere het Fatherland-album van het Belgische Ancient Rites en Mordred's Song werd eerder uitgevoerd door Blind Guardian.Lees verder ›

Pest uit Duitsland heeft besloten nog een album vol haatdragende black metal aan ons toe te vertrouwen en te presenteren. Eternal Nightmares is plaat nummer zes in het rijtje. De vorige langspeler dateert van 2014 en heette Buried. Dit gezelschap, dat in 1997 al startte, verloor jammerlijk bandlid Mrok in 2011 en dat bracht natuurlijk heel wat teweeg. Het hield hen echter niet tegen om verder te doen; beschouw het als een blijk van eer en respect aan Mrok. In 2024 bracht Heidens Hart, de platenboer die deze zesde plaat ook uitbrengt, nog een split op de markt met het Nederlandse Cultus: Werelden Ten Onder/The Ancient Sleep.Lees verder ›

Het Britse Wode kwam in 2016 op mijn radar toen ze hun naar zichzelf vernoemde debuutplaat uitbrachten. Een release vol uitstekende melodieuze black metal met hints naar doom en hoewel het niet meteen de next big thing was, stond het kwalitatief meteen als een huis. Ik kan me een fenomenaal nummer als Cloaked in Ruin nog goed herinneren. Daarna kwamen er met de albums Servants of the Countercosmos en Burn in Many Mirrors wat meer thrash- en black ’n roll- invloeden om de hoek kijken en het leek erop dat de Mancuniërs hun stijl gevonden hadden.Lees verder ›