Headlines

Ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Laten we beginnen met de negatieve berichtgeving. Bassist Aki ‘Conan’ Virta maakt niet langer deel uit van Wheel. De snarenbarbaar verliet medio vorig jaar al de band, maar dat is je mogelijk ontgaan. De vacature is in de tussentijd niet ingevuld en er is ook nog geen vervanger op het oog. Het goede nieuws is natuurlijk dat we desondanks een nieuwe plaat mogen verwelkomen. Het is vooralsnog niet duidelijk wie de baslijnen inspeelde, dus momenteel gaat Wheel als driewieler door het leven.Lees verder ›

Een epische albumhoes? Check! Loodzware riffs en atmosfeer? Check!! Gore, krachtige strot? Check!!! Het Noorse Bismarck is weer helemaal terug met zijn loodzware, ijskoude en atmosferische doom/post-metal. Vier jaar na Oneiromancer is er nu de opvolger in de vorm van Vourukasha, de derde langspeler van de in 2015 opgerichte band.Lees verder ›

Op de dag dat twee vliegtuigen zich in de Twin Towers boorden en de wereld getuige werd van één van de ergste terreurdaden ooit in de (Amerikaanse) geschiedenis (11 september 2001), bracht het uit San Diego afkomstige P.O.D. het album Satellite uit. Het album werd, met meer dan zeven miljoen verkochte exemplaren wereldwijd, een enorm succes. Er zijn mensen die (een deel van) het succes van het album toeschrijven aan het feit dat veel mensen na de aanslag diep, diep geschokt waren en wanhopig op zoek waren naar hoop en antwoorden.Lees verder ›

Nyrak kennen we al. Het is het geesteskind van Graaf Nevel oftewel Guy Van Nieuwenhove. Malvs passeerde al in maart 2022 en bleek de debuutplaat te zijn van deze Belgische symfonische blackmetalband. Devourer Of All is de opvolger en werd geheel zelf opgenomen maar wel in de vakkundige handen voor mixing en mastering gelegd van Yarne Heylen van de Project Zero Studio. Deze laatste brave man deed toch ook zijn uiterste best voor het laatste album van het eveneens Belgische Serpents Oath. En laat nu net de heer Risbourg ook van deze band deel uitmaken. Een beetje bandinteelt kan nooit geen kwaad, daar is in de lokale ondergrond en ver daarbuiten niemand vies van.Lees verder ›

Laat ik heel eerlijk zijn: ik ontdekte deze band eerder bij toeval. Begin maart deelde Blut Aus Nord namelijk op zijn Facebookpagina het nieuws dat de instrumentale versie van het nieuwe Ershetu-album (dat reeds uitkwam in 2023) eindelijk was opgenomen. Daar stonden enkel het intrigerende bandlogo, een link naar de bandpagina en de vermelding “Another colossal work of composition” bij. Eén klik verder ontdekte ik een band die, zoals ze het zelf verwoorden, “cinematische muziek, waarin epische, obscure en atmosferische black metal vermengd wordt met de aangrijpende dramatiek van filmmuziek” maakt, klaarblijkelijk vanuit een fascinatie voor verschillende culturen. Mijn interesse was onmiddellijk gewekt.Lees verder ›

Eerst gingen de heren van This Ending Inside The Machine. Vervolgens vonden ze de tijd voor Dead Harvest en overleefden ze de Garden Of Death om dan ingespoten te worden met Needles Of Rust. Nu zullen de heren van This Ending gekroond worden in bloed. Dit om maar te etaleren dat zij al wat melodisch deathmetalwaters hebben doorzwommen. Heel wat bandleden van dit Zweedse This Ending spelen ook in A Canorous Quintet en hebben in een hoop ander bands behoorlijk veel ervaring opgedaan. Deze band staat dus als een huis, net als hun muziek.Lees verder ›

Devastatiön is een stel vrolijke Belgische black/thrashers uit Kaprijke die al sinds 2006, na het opheffen van Black Fuel, doen waar ze zin in hebben. Rise Of The Dead is de nieuwe plaat en komt via Empire Records: een Belgisch label uit Hamme. Het was toch weer een hele poos geleden dat de vier heren met een plaat kwamen. Letter Jack Maniac (2011) en Pussy Juice Blues (2015) kan je moeilijk gedateerd noemen doch zijn al wel een hele poos uit. Ik moet toegeven dat ik deze heren niet ken en nog nooit aan het werk zag: je mag het best schandalig noemen als landgenoot van deze Oost-Vlamingen. Het moet me echter niet tegenhouden om met een stevige scheut chauvinisme deze plaat aan te zwengelen. De heren laten nog weten dat ze geïnspireerd blijken door Sodom, Possessed, Sadus, Destroyer 666 en Nifelheim, maar dat hadden we allemaal natuurlijk al verwacht.Lees verder ›

In 2017 werd de post-blackmetalband Deliria opgericht door Dawn of Ouroboros-bassist David Scanlon. De band bestond toentertijd uit Adam Rupp (Kill The Messenger) op vocalen, Jared Klein (Rivers Of Nihil) op drums en David Scanlon op gitaren. Tezamen namen de heren het hier onbesproken debuut Nausea op. In 2018 kreeg de band versterking van gitarist Brent Rockwell (The Undying) en bassist Jade Forsythe (Arcane Existence), wat liveoptredens mogelijk maakte met bands als Tyr, Ulcerate en The Zenith Passage. Het tweede album Phantasm werd ingedrumd door Andrew Baird (Fallujah) en de opname begon al in 2020. Inmiddels is er alweer een nieuwe drummer toegetreden, Brandon Clevenstine (Symbolik). De rest van de bandbezetting is wel intact gebleven. Het maakt van dit Deliria een band met vrij ervaren muzikanten in de gelederen, waardoor het verwachtingspatroon dan automatisch ook wat hoger ligt.Lees verder ›

Okay, ik doe bij deze een oproep aan eenieder, wie u ook bent of wat u ook doet, op ons webzine. Mag ik u vragen om mij er in de toekomst op te wijzen wanneer ik iets heb gemist op muzikaal gebied? Inmiddels kent u mijn muzikale voorkeuren toch wel, mag ik hopen? Reden daartoe is de in februari verschenen schijf Apostasyn van het in Mainz (Duitsland) gesitueerde The Mountain King. De vaste kern van dit gezelschap lijkt te bestaan uit de bandleden Eric McQueen en Frank Grimbarth. Ieder album is dan ook weer net iets anders van insteek, waarbij de hoofdzakelijke focus wel op het instrumentale aspect lijkt te liggen. Bof ik even, vanwege het feit dat Apostasyn dan ook nog eens van behoorlijk wat vocale verscheidenheid is voorzien. Normaal gezien trek ik enkel instrumentale muziek niet te lang, of het moet van een schrikbarend hoog niveau zijn.Lees verder ›

Srd komt uit Slovenië en betekent "Woede". En wat ben ik me toch een uurtje pissig op dit moment. Misschien het ideale moment om de nieuwe plaat van deze band op te zetten en aan te zwengelen. Net als de vorige plaat, Ognja Prerok komt ook deze uit via On Parole Productions. Ik volg deze Sloveens sloebers al een hele poos. Hun debuut Smrti Sel uit 2017 en zeker ook het splitalbum met het Shining van de heer Kvartforth zijn om duimen en vingers bij af te likken. Je zal dan wel wat overweg moeten kunnen met heel wat smeerpijperij en dito vetzakkerij, want de heren houden het meestal toch niet erg proper.Lees verder ›

Hoe het mij is kunnen ontgaan, weet ik niet, maar plots ligt daar nieuw werk van het betoverende Sylvaine. De Noorse Kathrine Shepard wist de redactie van deze zwaarste der websites al verschillende keren te bekoren met haar eigenzinnige mengvorm van ambient, black en post metal, getuige de recensies van Nova en Atoms Aligned, Coming Undone, respectievelijk uit 2022 en 2018. Op deze EP Eg Er Framand duikt ze dieper in haar oudste inspiratiebron, Noorse folk, en laat de metal even voor wat het is. Wat is dit wondermooi, broos en donker. Lees verder ›

Eternal Returns is een band uit Mumbai, India geworteld in het thrash- en groovegenre, maar death en deathcore-elementen maken tevens onderdeel uit van het muzikale spectrum. Tel daar nog wat lichte blackmetalinvloeden bij op en zo is de veelzijdigheid van deze Aziatische band wel omschreven. Hunchback Hatred is het debuut van de heren en tevens de eerste passage bij Zware Metalen, ondanks het feit dat de band al bestaat sedert 2009.Lees verder ›

Het trio van Glassing kan ik tot mijn verbazing niet vinden in de metalen archieven. Gelukkig wel op Zware Metalen, we schreven namelijk eerder over het drietal uit Austin, Amerika. Ik deel hier even de recensies van het debuut Light And Death en de EP Dire And Sulk. Over laatstgenoemde…Lees verder ›

Finse black is er in overvloed. Ik durf zelfs te zeggen dat het land een specifieke blackmetalstijl heeft laten evolueren, maar er komt ook heel wat anders aan de man vanuit het Finse land, namelijk uitstekende deathdoom. Bloody Falls tapt echter uit een net iets ander vaatje, de band laat namelijk op dit Amartia melodeath met wat blackinvloeden horen. Soms heel getemporiseerd zoals tijdens de opener Sorrow Is My Name en zo nu en dan behoorlijk beukend, bijvoorbeeld tijdens de beginfase van I Will Be Your End of gedurende het einde van Evil Incarnate. In 2021 schreef Clemens over het tweede album Burn The Witch dat hij pas echt onder de indruk was wanneer er onverwachts vrouwelijke vocalen aan het nummer Descend aan de oppervlakte kwamen.Lees verder ›

Wanneer je als band droomt om eens een debuut op de wereld los te laten en het er maar niet van komt tot voor een paar maanden geleden, dan gaat er uiteindelijk toch een wens in vervulling. Het overkwam het Ierse Uragh, dat hier het album Maelstrom aan ons ter recensie voorlegt. De gekozen richting is moderne, progressieve metal, maar wel van de wat ruwere soort. Denk dus meer richting death metal, dan richting de progressieve krachtpatserij van pakweg een Dream Theater.Lees verder ›

Udåd is het nieuwe geesteskind van Mork-frontman, Thomas Eriksen. Hij wil met dit project terug naar het begin, terug naar het primitieve, rauwe in de black metal. Hij liet zich daartoe inspireren door heel wat zaken die zich buiten de metalwereld afspelen. Zo werd hij gepakt door het werk van cinematograaf Jørg Buttgereit en meer specifiek Der Todesking. Een werk dat weergeeft hoe ruw, rauw en vreselijk gruwelijk de mensheid toch kan zijn. In dat opzicht is Udåd Eriksens Der Todesking, als je begrijpt wat ik bedoel. Alles werd door door de heer Eriksen opgenomen in de Atomen Studios in Halden, Noorwegen. Alleen de mastering besteedde hij uit. Lees verder ›