The Devil’s Blood – Come Reap
2008, Ván Records
Voor een band die nog geen twee jaar bestaat en buiten een demo alleen nu
twee EP’s uit heeft, heeft The Devil’s Blood al een forse aanhang. Ik
moet daarbij ook denken aan het blackmetaleffect, zoals bij de eerder op deze
avond geschreven Wardruna-review van toepassing is (helaas vinden veel
liefhebbers van black metal alles goed waar een lid van band a of band b in
zit). Maar ook hier is er van black metal totaal geen sprake. The Devil’s
Blood brengt eigenlijk hele foute 70’s occulte rock, maar zoals zo vaak,
sommige dingen worden erg goed doordat ze qua basis erg fout zijn.
Was op The Graveyard Shuffle de productie er nog één waarbij veel
schapen hun wol kwijt waren, is Come Reap gezegend met een betere en
vooral diepere productie, nog steeds wollig genoeg om de vrieskou door te komen,
maar dat hoort erbij, de instrumenten klinken beter en gedefinieerder en met
name de zang komt beter door in de muziek. Verder blijft de lijn die uitgezegd
is in de demo en The Graveyard Shuffle behouden, occulte en donkere
classic rock uit de jaren zeventig met een dame op zang die mooi laveert
tussen engel en demoon. Ik lees aardig wat negatieve geluiden over haar zang,
maar deze zang hoort bij deze muziek, het past er precies bij en door de betere
productie bevalt de zang mij prima. Soms lekker zwoel en melodieus, soms fel en
schreeuwend, het voedt de occulte sfeer die over de muziek ligt goed.
De nummers op Come Reap zijn wat stuwender en hebben een beetje dat
roadtrip gevoel, zelfs de Roky Erickson cover geven je dat The devil is
driving it’s musclecar on route 666-idee. Het blijft eigenlijk antieke
muziek (misschien had Remi Peterse, onze stamoudste, deze review beter kunnen
doen, voelt hij zich meteen weer vijftien) en eigenlijk ook zo fout alst maar
kan, maar dan wel erg lekker antiek en fout.
Tracklisting:
- Come, Reap
- River of Gold
- The Heaven’s cry out (for The Devil’s Blood)
- White Faces (Roky Erickson cover)
- Voodoo Dust
Links: