Apocalyptica – 13 juli 2006, Lucky & Co Rijssen

Apocalyptica, 13 juli 2006, Lucky&Co Rijssen

Apocalyptica heeft Rijssen uitgekozen als laatste stop van hun clubtour. Zo’n 180 shows in 40 landen deden zij aan tijdens deze tour. Tijdens live-optredens bestaat de band uit een bont gezelschap van vijf, niet op het eerste gezicht bij elkaar passende personen, waaronder één in pak met onafscheidelijke zonnebril en daarnaast één met ontbloot bovenlijf en zwarte nagellak. Wat een contrast! Deze klassiek geschoolde muzikanten hebben echter geleerd wat naar elkaar luisteren betekent en vormen muzikaal een hecht gezelschap.Ze worden ondersteund door een drummer, die ook zo zijn eigen stijl heeft. De laatste keer dat ik ze zag zal in Den Haag geweest zijn. Dat is al weer een tijdje geleden en dus is het tijd om naar Rijssen te rijden.

Rond kwart voor negen komen de mannen van Apocalyptica op. One krijgen we als eerste te horen. Het eerste deel van dit nummer alleen gespeeld door cello’s. Tijdens het tweede deel van het nummer voegt drummer Mikko Siren zich er dan ook bij. Tijdens het daaropvolgende nummer Somewhere Around Nothing mag drummer Mikko Siren een drumpartij van Dave Lombardo reproduceren en doet dat verdienstelijk vanachter zijn apart opgestelde drumkit. De melodie in dit nummer neemt Antero Manninen voor zijn rekening. Deze vreemde eend in de bijt qua uiterlijk en presentatie weet het kippevel op mijn armen tevoorschijn te toveren door de manier waarop hij de melodie speelt. Wat een mooie subtiele klank produceert die man. Op de best of cd (Amplified // A Decade Of Reinventing The Cello) staat ook een nieuw nummer met daarop zang van Max Cavalera en Matt Tuck genaamd Repressed en dit nummer is de volgende song en hoor ik voor het eerst live.
apo pic 1

Natuurlijk nu zonder zang. Het leuke is dan dat één van de cellisten de zang/gruntpartij voor zijn rekening neemt en probeert die te reproduceren door over de kam te schrapen met zijn strijkstok. Hetgeen een knarsend geluid voortbrengt. Ik vind het in ieder geval erg kunstig.

Natuurlijk kan Refuse/Resist van Sepultura niet achterwege blijven en ook worden er natuurlijk de nodige songs van Metallica gespeeld o.a. Fight Fire With Fire, Nothing Else Matters en Enter Sandman. Tijdens deze songs neemt Paavo Lötjönen vaak de leidende rol van publiekophitser voor zijn rekening. D.m.v. enthousiast dingen voor te klappen en vuisten in de lucht te steken tijdens korte breaks, weet hij het publiek vaak mee te krijgen.

Van de eigen songs worden o.a. Betrayal, Patch, Heat, en volgens mij Quutamo gespeeld.
Eén van de hoogtepunten m.b.t. hun eigen songs is voor mij echter de ballad Bittersweet. Prachtig hoe de oorspronkelijke zanglijnen van Ville Valo en Lauri Ylonen worden gespeeld op de cello. De impact, die deze song op me heeft is tien keer groter dan de cd-versie. Je moet die klanken gewoon door je heen voelen. Net als het eindstuk van dat nummer. Het dissonant aandoende einde is groots.
Natuurlijk ontbreekt Hall Of The Mountain King niet. Dit klassieke werkje van Grieg zorgt zowaar nog voor een kleine pit in het midden van de zaal. Terwijl er net één geweest was.
apo verkll

Het zou toch leuk zijn als deze acties eens voor zouden komen tijdens de muzieklessen op een school. Geheid dat al die verplichte klassieke muziek dan meer gewaardeerd zou worden.
Ook het normaal door Nina Hagen gezongen Seemann raakt me diep. Hadden ze hier mee afgesloten dan had het afscheid wel als erg definitief geklonken en had ik me op de terugweg afgevraagd of dit de laatste keer was geweest dat de band op het podium had gestaan. Gelukkig komt de band terug voor o.a. Seek & Destroy ingeleid door Perttu Kivilaakso, die m.b.v. zijn ,er niet voor gemaakte stem, ‘hey hey hey’ roept en het publiek nog één keer gek probeert te krijgen. Het publiek neemt zijn aanbod maar wat graag aan. Na Inquisition Symphony is het dan toch echt afgelopen. Jammer genoeg niet nog een extra toegift. Wel komt de band nog terug om handen te schudden en vaarwel te zeggen.

Wederom een pracht van een optreden van misschien wel de alternatiefste band in metalland. De volgende keer ben ik er zeker weer bij.

Links: