Interview met Dragged into Sunlight
Naar aanleiding van Dragged into Sunlight‘s meest recente Europese tour kreeg Zware Metalen de kans om een praatje te slaan met deze Britten. Aangezien deze band niet bekend staat om een grote extraversie naar de buitenwereld toe, greep ik dan ook de kans om de muzikanten enkele vragen te stellen. Het resultaat lees je hieronder!
Laten we beginnen met een terugblik op jullie laatste album, Widowmaker. Voor mij klinkt het wat als een ommezwaai ten opzichte van Hatred of Mankind, diens voorganger. Daarop werd een donkere sfeer gecreëerd met behulp van regelrechte intensiteit: de blastbeats, de barbaarse riffs en de afschrikwekkende stem werkten goed samen. Widowmaker daarentegen ruikt veel sterker naar doom en sludge, maar zonder dat dat voorgenoemde sfeertje verloren ging. Wat denken jullie van die overgang?
Widowmaker is een ander schilderij. Het is een ander hoofd van de hydra, één van de vele gezichten die Dragged into Sunlight telt. Beide albums werden op gevoel gemaakt: bij Widowmaker was er een ander gevoel aanwezig, net als een andere thematiek. Naar onze mening is er dus niet echt een reden om het te vergelijken met Hatred for Mankind. Op creatief vlak raak je niet vooruit als je een soortgelijk album wil maken. Zie het zo: als je twee releases niet goed van elkaar kan onderscheiden, dan is er zeker een probleem.
Jullie optredens zijn erg intens en zelfs dat is eigenlijk een understatement. Welk doel hebben jullie voor ogen als jullie op een podium staan? Wat moet het publiek voelen?
Zoals eerder vermeld, is Dragged into Sunlight een band die gefundeerd is op gevoel. Feit is wel dat bijvoorbeeld walging voor de ene persoon heel wat anders aan kan voelen dan voor de ander, waardoor ’emotie’ eigenlijk een erg subjectief begrip is. We doen wat we doen, zonder na te denken over hoe onze muziek de luisteraar zal doen voelen. Die personen zullen uiteindelijk toch hun verbeelding aan het werk zetten om een eigen beeld bij de muziek te vormen, eigen gevoelens et cetera. Je kan het wat vergelijken met het lezen van woorden in een boek. Dat is ons doel.
Hoe ziet een tour eruit voor een band als Dragged into Sunlight? Een topic waar niet veel over gerept wordt binnen de extremere muziekgenres, lijkt het.
Het is een ware slachting. Veel slapeloze nachten, ritten die veel te lang duren, veel trappen, veel goedkope alcohol en drugs. De derde dag kan al snel verward worden met de vijfentwintigste. De spiraal is eindeloos.
Veel bands hebben het reeds aangehaald: je wordt niet rijk van extreme metal (enkelen slagen daar wel in, maar dat zijn eerder de uitzonderingen die de regel bevestigen). Draaien jullie break-even?
Soms. Voor ons is het niet zo belangrijk eigenlijk. Gezien de hallucinant grote hoeveelheid tijd en moeite die in de band kruipt draaien we eigenlijk nooit break-even. Touren biedt ons dan weer wel iets waarvan de waarde niet in geld is uit te drukken: de wereld zien.
Waar spenderen jullie het meeste en liefste tijd aan als jullie niet op tour zijn?
Lezen over seriemoordenaars. Echte misdaad is een interesse die de hele band deelt. Dat gezegd zijnde, iedereen in Dragged into Sunlight heeft erg uiteenlopende achtergronden en interesses.
Deze vraag krijgen jullie vast vaker. De band is erg gesteld op zijn waas van geheimzinnigheid. Welk doel streven jullie hiermee na?
Dragged into Sunlight is een kanaal voor negatieve energie. Je kan het haast een exorcisme noemen. Dragged into Sunlight valt te beschrijven als een ziek lichaamsdeel, behoorlijk afgesloten van de omgeving, net als van ons persoonlijk leven. Het is de geïsoleerde schoonheid in elk noodzakelijk kwaad, wanneer het gefilterd wordt.
Dat is krachtig verwoord. Wat gebeurt er nog in het kamp van DiS vandaag de dag?
Eerder dit jaar hebben we door Europa getrokken met de band en we stonden ook op Temples Festival in Bristol en Desertfest in Londen. Ook Japan hebben we aangedaan met onze goede vrienden in Zothique en de huidige tour door Europa loopt nu op z’n einde. Dragged into Sunlight focust doorgaans niet op touren, maar 2014 is uiteindelijk toch een behoorlijk goed gevuld jaar gebleken.
Nog een laatste vraag: wat is naar jullie mening het beste doom-, black-, death- en sludgealbum van het laatste decennium?
Op dit moment wordt de ranking aangevoerd door de volgende albums. Op vlak van doom denken we aan A Map of All our Failures van My Dying Bride en qua black Fas Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum van Deathspell Omega. Dead Congregation met Graves of the Archangels op vlak van death en Discography van Mugwart in het sludge-departement.
Dat was alles, bedankt voor het interessante interview!
Links: