Interview met Alkerdeel
De Belgen van Alkerdeel hebben met hun nieuwste plaat Lede een gitzwart pareltje in handen waarbij ze een diversiteit van extremen in één mooi geheel brengen. Noisy, doom, black tot zelfs droney zoals ze het in hun biografie bestempelen en wie goed luistert kan er nog meer uithalen. De ideale basis om gitarist Pui en zangvogel Pede hierover uit te horen. Een aangenaam gesprek over black metal, politiek, wintertenen en bier.
Jullie nieuwste album heeft nog steeds dezelfde rauwe ingrediënten als hun voorgangers maar toch proef ik een nieuw recept. Laat ik stellen dat het “black”-gehalte in grotere mate aanwezig is. Klopt dit enigszins?
Pede: Lede is niet meer of minder “black” dan de voorgangers, het hangt er vanaf hoe je de term interpreteert. De orthodoxe definitie van black metal is niet toepasbaar op Alkerdeel aangezien we geen religieuze inslag hebben. Komen we al snel bij de sound terecht en dan wordt het nog complexer: de snelheid en furie zijn inderdaad kenmerken die eigen zijn aan een bepaald segment van het genre, in die zin klopt het zeker wat je zegt, maar wat dan met bands als Beherit, Faustcoven, oude Samael, etc.? Die bands hebben een overwegend laag tempo en doomy sfeer, wat Morinde dan weer kenmerkte. Black metal is altijd een mix van genres geweest: doom, death, punk, sludge, elektronica … Het gaat om een bepaalde vibe, gevoel, atmosfeer en deze is bij iedereen anders. Ik vind persoonlijk niet dat de plaat meer “black metal” is, maar begrijp wel dat anderen dat vinden.
In jullie biografie annoteren jullie Alkerdeel met de termen droney, black, doom, crust, psychedelic,… Allemaal herkenbaar en ik kan er nog enkele andere toevoegen, maar nergens bespeur ik post-black metal terwijl velen jullie daaronder categoriseren. Is dit een bewuste keuze om niet in een hokje geplaatst te worden of zien jullie het anders?
Pede: Die “post”-term is echt iets heel vaag. De eerste keer dat ik ze hoorde was midden de jaren negentig, toen een vriend me Shellac leerde kennen en ik in een magazine las dat dit “post-rock” was. Wat later doken er bands op als GYBE!, Mogwai, Sigur Ros of Mono en tot nu staat die sound algemeen bekend als “post-rock”, terwijl ik daar maar weinig Shellac in terughoor. Misschien heb ik het fout gelezen, feit is dat ik het een vage term vind. Wat is dan “post-metal”? Metal met invloeden uit “post-rock”? Metal met invloeden die niks met metal te maken hebben? Metal anders gespeeld? Metal ontstaan in de jaren 2000? Metal ontsproten uit het onvoltooide brein van pubers? Het is geen bewuste keuze, want ik weet eigenlijk niet wat de term inhoudt. Ik vermoed dat de associatie te maken heeft met ons label Consouling Sounds, dat een heleboel “post-muziek” uitbrengt en in mindere mate met ons Church Of Ra-optreden in Nijmegen.
Pui: Met post black metal bedoel je wellicht de Wolves in the Throne Room-lichting, we hebben met hen in 2009 nog samen gespeeld en we werden er sindsdien soms aan gelinkt, maar aangezien we toch al ruim twintig jaar metal spelen in diverse bands zullen we het niet als een invloed aanhalen want het zijn veeleer Darkthrone, Beherit, enz … die ons gevormd hebben.
Het artwork van de ruftende duivel is spraakmakend. Ik merk uit jullie videoclips alsook de merchandise dat jullie wellicht fan zijn van eerder zwartgallige, lugubere humor. Speelt dit laatste een belangrijke rol binnen Alkerdeel en wat is de betekenis van die duivel?
Pede: We zien de duivel niet als een puberale deprimo maar als een lolbroek die zijn zin doet en scheten in alle windrichtingen laat waaien, letterlijk en figuurlijk. “Do what thou wilt shall be the whole of law”: vrijheid is heel belangrijk binnen Alkerdeel. De afbeelding, welke een detail uit The Tempation Of St. Anthony van Jacques Callot is, had ik finaal gekozen omdat ze perfect aansluit bij het stripverhaal uit het artwork van Lede. Aanvankelijk had het figuurtje uit het stripverhaal een ezelskop, maar toen ik in een boek over hekserij het ruftende duiveltje vond, vond ik niet enkel dat het beter in het concept paste, maar ook dat het dé perfecte cover zou zijn. Het is grappig, bevreemdend en aanstootgevend: alles waar de band voor staat.
Even terug naar Lede. Hoe komen de songs tot stand? Is er een duidelijk rollenpatroon? Ik kan het verkeerd hebben maar jullie zijn waarschijnlijk nog zo’n band die wekelijks samenkomt om te jammen in plaats van constant files naar elkaar door te sturen? Klopt dit?
Pede: We komen inderdaad wekelijks samen en tussen het pinten drinken durven we ook eens een instrument vastnemen. Songs komen heel traag tot stand, het verklaart de lange tijd tussen Morinde en Lede. Pui schrijft vaak de basisriffs, al dan niet tijdens improvisatiesessies met Nieke (drums). Deze beluisteren we nadien in groep en met de beste stukken gaan we aan de slag tot we één of meerdere rudimentaire gehelen krijgen. Deze primitieve nummers ondergaan een heuse verandering van begin tot eind; vaak worden ze volledig overhoop gehaald, vermengd met andere composities, weggesmeten en maanden later opnieuw bovengehaald. Het is trouwens een wonder dat het titelnummer Lede de plaat heeft gehaald, want nog nooit heeft een nummer ons zo gefrustreerd bij het componeren. Tientallen versies hadden we! Uiteindelijk vind ik het een van onze beste nummers ooit.
Pui: Pede is de slachtbank van de riffs en maar goed ook. Nieke en ik zouden elk jaar een album kunnen uitbrengen omdat we zoveel ideëen hebben maar eerst doet bassist QW zijn inbreng en als we denken dat het nummer af is, weigert Pede meer dan de helft ervan. Hij is heel kieskeurig en bewaakt de kwaliteit. Du Levande vanop Morinde bijvoorbeeld, hebben we anderhalf jaar aan geschreven tot we een nummer van een half uur hadden. Daar is dan weer een kwart van gesneuveld op het laatste moment.
Wat me opvalt is dat er nummers, net zoals bij de voorganger Morinde en andere werk van jullie, met Fransaandoende titels tussenzitten. Wat is de achterliggende reden hiervan? Welke thematiek hanteren jullie voornamelijk bij Alkerdeel?
Pede: Die Franse teksten zijn vrij toevallig: de sample uit Regardez ses yeux komt uit een Franse film “Martyrs” en de titel, welke nadrukkelijk wordt uitgesproken, sluit aan bij het stripverhaal van Lede, waarbij de ogen een rol spelen. Op Morinde waren de titels, behalve het Zweedse Du Levande allemaal in Vlaams dialect, maar omdat Focus Knack in een artikel ons eens als Vlaams-nationalistische black metalband had gecatalogeerd vanwege onze Nederlandse titels (Luizig, De Bollaf!, Morinde, …), vonden we het gepast onze Waalse vrienden te omarmen op de split met A Den Of Robbers mits Veilleur de nuit noire, een citaat uit “C’est arrivé près de chez vous”. Tot zover onze interesse in de talenkwestie. Onze teksten zijn uit het leven gegrepen, zo gaat Winterteens letterlijk over de koude voeten die ik had terwijl ik met Burzum op m’n walkman naar school fietste, terwijl het concept achter Lede surrealiteit is en reeds startte op Hessepikn, terugkwam op de split met Gnaw Their Tongues en op de nieuwe plaat afgerond werd. Bekijk de clip van Dyo Dyo Asema eens en bekijk dan het artwork en strip van Lede, met een beetje fantasie vind je wel het verband.
Jullie album is op vinyl te verkrijgen alsook via stream. Juichen jullie dit toe of zweren jullie bij iets tastbaars?
Pede: Elk z’n keuze. Ik hou van vinyl vanwege het formaat, de klank en het ritueel. Als mensen streamen, mij best. Het doet me aan tape-traden denken, maar met minder charme. Het helpt ook je bereik te vergroten. Ik vraag me af of we ooit fans in Rusland of Brazilië zouden gehad hebben zonder streaming. Een fan uit Syrië stuurde ons eens een foto van zijn slaapkamermuur waar hij de hoes van Morinde reuzengroot op had geschilderd. Hoe zou het gaan met die kerel en staat die muur nog recht? Tegelijk stream ik enorm veel tijdens het werk, zo check ik nieuwe releases en de albums die ik na weken nog regelmatig beluister, koop ik uiteindelijk. We merken trouwens dat we vrij veel downloads hebben via onze bandcamp, dus ik zie streaming zeker niet als iets negatief.
Het album komt uit via ConSouling Sounds, een Belgisch label dat zich oriënteert op post, doom en ambient aandoende klanken. Tevreden van deze samenwerking?
Pede: ConSouling is een vrij klein label wat hen de ruimte laat iedere release naar waarde te behandelen. Elke plaat die we via hen uitbrachten ziet er enorm mooi uit. Zo wou ik een gatefold (bepaalde vouwtechniek) voor de lp-versie van Lede, omdat het stripverhaal dan mooi tot z’n recht zou komen en ze gingen daar volledig in mee, ook al was dat een serieuze meerkost. Artistiek krijgen we ook de volledige vrijheid. Het label zit momenteel ook serieus in de lift, met nieuwe releases van Amenra en Wiegedood tot Jozef Van Wissem. Onlangs hadden ze een labelnight in de AB van Brussel met bijhorende tentoonstelling waar ook Alkerdeel-artwork werd getoond; de groei en variatie binnen het label speelt in ons voordeel. Soms vraag ik me af of we niet beter tot ons recht zouden komen op een puur black/death label, of we dan niet nog meer shows aangeboden zouden krijgen en de underground beter zouden bereiken, maar dan vermoed ik dat we toch maar als één van de zovelen zouden behandeld worden, terwijl we nu toch een unieke positie bekleden. De winkel van het label is ook op wandelafstand van mijn huis, wat het toch ook heel gemakkelijk maakt om zaken te bespreken.
Krijgen jullie voldoende mogelijkheden om Lede live te promoten?
Pede: De internationale release van Lede viel samen met ons optreden tijdens Roadburn, het kan niet beter zijn! Enkele weken voordien stonden we in een uitverkochte AB-Box en er komen nog enkele shows aan: de cd-release in Gent op 21 mei met Kosmokrator en Galg, een nachtelijk zuipfestijn in de Kinky Star tijdens de Gentse Feesten en Ieperfest! Het najaar staat nog open, maar er wordt aan gewerkt, een buitenlandse mini-tour zou wel fijn zijn.
Pui: we zouden makkelijk wekelijks kunnen spelen maar we trachten er een zestal te doen per jaar
Als ik het goed zie is Alkerdeel in 2005 opgericht en betreft dit heden ten dage nog steeds dezelfde bezetting. Welke toverdrank gebruiken jullie hiervoor?
Pede en Pui in koor: Krüger Export!!
Pui, Nieke en QW maakten vroeger deel uit van verschillende deathmetalbands die toch redelijk wat bekendheid verwierven binnen de (underground)scene. Headmeat, Leng ‘tche, Welkin om maar enkele te noemen. Is dit hoofdstuk definitief voorbij en ligt bij allen de focus nu bij Alkerdeel?
Pui: Als de oude leden van Headmeat en vermoedelijk van Welkin ook elkaar op het lijf lopen, wordt er altijd over reunies gesproken en druipt de nostalgie eraf, maar nu ligt onze focus op Alkerdeel en zijn we heel tevreden over hoe alles verloopt. We leggen niet te veel druk bij onszelf, niets moet en alles kan waardoor het leuk blijft en we dit tot na ons pensioen zullen trachten vol te houden. Dan komt er weer tijd vrij voor mogelijke reünieshows.
Bedankt voor dit interview en zodoende wat tijd vrij te maken voor Zware Metalen.
