De Noorse deathmetalmachine Blood Red Throne bracht onlangs het achtste album in vijftien jaar tijd uit. Union of Flesh and Machine gaat over konijntjes, de lentezon en de eerste voorzichtige kus van een nieuwe liefde. Maar dan totaal niet. Gitarist en bandleider Daniel ‘Død’ Olaisen vertelt het ware verhaal.
Zoals ik al in mijn introductie van dit interview aangaf, is Union of Flesh and Machine het achtste album van Blood Red Throne sinds 2001. Ben je nog steeds zenuwachtig over hoe een album wordt ontvangen?
Zenuwachtig niet, benieuwd wel. Ik bedoel: iedere artiest hoopt natuurlijk op een positieve reactie op zijn muziek. Maar ik overleef het wel als mensen het niet leuk vinden wat wij doen. Wij maken klassieke death metal voor oldschoolfans, al stoppen we er ook wel wat moderne elementen in.
Hoe zorg je er na zoveel albums voor dat het nog steeds uitdagend is om muziek te maken?
Na twintig jaar voel ik me lekker met het maken van death metal. Het komt erop neer om alles netjes te arrangeren en te zorgen voor een acceptabele productie. Natuurlijk zijn er hier en daar wel wat lastige kanten, maar over het algemeen gaat het componeren me gemakkelijk af.
Heb je jezelf ontwikkeld als muzikant en zo ja, op welke manier?
Ik hoop het wel, haha. Hoewel ik niet meer zoveel oefen als ik ooit deed, merk ik dat mijn gitaarspel lichter en meer helder klinkt. Ik ken mijn instrument en heb de stijl die ik wil spelen aardig in de vingers. Ik ben ook een betere componist geworden, maar probeer nog steeds de perfecte deathmetalsong te schrijven.
Het gaat in de kern om de strijd tussen mens en machine. Machines en automaten nemen het steeds meer van ons over en misschien komt ooit de dag dat alles uit de hand loopt en onomkeerbaar wordt.
Waarom hebben jullie voor dit album gekozen voor een cover van Judas Priest’s Leather Rebel? Wie was daar binnen de band voor verantwoordelijk? En had je dat niet beter aan Six Feet Under kunnen overlaten? Wat vind je trouwens van hun Graveyard Classics?
We hebben op ieder oneven album een cover gehad, meestal van deathmetalclassics (Deadly Intentions van Obituary, Disincarnated van Gorguts en Twisted Truth van Pestilence -G.). Voor dit album hadden we geen idee wat we moesten oppakken en toen de opnamedeadline dichterbij kwam heb ik maar voor Leather Rebel gekozen. Ik speelde dat nummer al met een van mijn andere bands, dus ik kende het goed. Ik ben blij met de manier waarop het heeft uitgepakt, ik heb de harmonieën en de drumbeats wat gewijzigd. Het is leuk om een klassieke heavymetalsong te coveren.
Om eerlijk te zijn heb ik niet alle Six Feet Under-covers gehoord, maar ik had laatst hun versie van Back in Black opstaan en dan denk ik dat onze versie van Leather Rebel wel beter klinkt, haha.
Heb je nog coverwensen voor de toekomst?
Eigenlijk heb ik besloten een tijdje te stoppen met covers. Het is dus een traditie om er bij elk oneven album een te doen maar ik denk dat ik die bezwering nu maar verbreek. Er zijn zoveel bands die aan de haal gaan met covers. Ik wil de ruimte nu alleen nog maar vullen met eigen materiaal. Maar, de tijd zal het leren.
Eén van jouw voorbeelden als gitarist is Joe Satriani. Komen er aspecten van zijn gitaarspel terug in je eigen spel?
Ik ben erg geïnspireerd door Joe Satriani en dat komt vooral naar voren in mijn andere bands (het blackened thrashmetalgezelschap Cobolt 60, het progressieve death/thrashmetaloutfit Scariot en de groovemetalband Zerozonic -G.). Satriani spreekt met zijn gitaar. Het gaat niet alleen om supersnel en technisch spelen, het draait vooral om goede melodieën en een goede klank. Gecombineerd met mijn inspiratie van Chuck Schuldiner (Death -G.), zorgt dat denk ik voor mijn eigen stijl.
Weet je toevallig of Joe Satriani een fan is van Blood Red Throne?
Haha, dat betwijfel ik. Ik heb wel eens op een radioshow gehoord dat ze Blood Red Throne draaiden toen Mike Portnoy (onder andere ex-Dream Theater -G.) daar te gast was en hij noemde onze muziek cool. Wat ik ernstig betwijfel. Maar dat geeft niet. Onze muziek is niet bestemd voor iedereen, het is er voor echte fans van klassieke death metal.
Als het op extreme metal in de combinatie met Noorwegen aankomt, denken mensen al snel aan black metal. Worden jullie als band belemmerd in zo’n vooroordeel?
Helemaal niet en ik snap ook niet waarom ik deze vraag constant gesteld krijg. Zelfs in het midden van de jaren ’90, toen black metal op zijn hoogtepunt was, begonnen Tchort (voormalig gitarist -G.) en ik gewoon een deathmetalband.
Blood Red Throne klinkt erg Amerikaans. Is dat expres of toeval of ben je het daar helemaal niet mee eens?
Het is zeker geen toeval, maar ik denk dat het gewoon natuurlijk gaat. Ik luister al bijna vijfentwintig jaar naar Amerikaanse death metal. Ik denk wel dat we onze eigen sound hebben, zeker doordat er ook de nodige blackmetalinvloeden in te horen zijn.
Hoe staat het er eigenlijk voor met je andere bands?
Het nieuwe Zerozonic-album wordt momenteel gemixt, maar we hebben al wel besloten het na de release een tijdje rustig aan te doen. Cobolt 60 werkt aan een nieuw album, maar we doen geen live-shows en kunnen dus onze tijd nemen. Ik ben ook nog bezig met een band genaamd Big City, dat ook al een album opneemt, maar hier gaat het alleen om een project om mijn softere riffs een plek te geven, haha. Mijn grootste en belangrijkste aandachtspunt is dus Blood Red Throne.
Hoe verdeel je je aandacht en tijd over al die bands? Lopen die creatieve processen nooit door elkaar heen?
Dat is nooit een probleem geweest. Blood Red Throne is de enige band waar ik mee tour. En als ik muziek schrijf gaat het verdelen van riffs over de verschillende bands heel gemakkelijk.
Heb je nog wel tijd voor andere zaken? Een baan bijvoorbeeld, of kun je van de muziek leven?
Je zult het niet geloven, maar mijn meeste tijd gaat op aan voetbal. Ik train drie à vier keer per week. Maar ik kom aan het einde van mijn carrière dus ik zal binnenkort meer tijd hebben voor muziek. Ik werk ook in ploegendiensten, dat doe ik al zestien jaar. Dat past dus perfect met het spelen in een band. Ik zou van Blood Red Throne kunnen leven, maar dan moet ik 250 dagen per jaar op tournee zijn en dat wil ik niet. Ik wil genieten van mijn grote huis, mijn familie en mijn BMW X6, haha!
Tot slot nog even terug naar Blood Red Throne. Wat kunnen we de komende tijd verwachten?
In september en oktober zullen we veel optreden. We hebben veel aanbiedingen gekregen en pikken daar de beste uit. Er zullen dus wel de nodige tours komen in 2017.
Wat wil je nog bereiken met Blood Red Throne?
Misschien wat meer erkenning voor het feit dat we al zo’n twintig jaar bezig zijn. Ik ontmoet nog steeds veel deathmetalfans die ons nog maar zeer kort kennen. Maar ik klaag niet hoor, we brengen albums uit en trekken de wereld rond. It’s all good!
Links: