Behemoth – Evangelion
Nuclear Blast, 2009
Het Poolse Behemoth heeft een indrukwekkende geschiedenis achter de rug, waarbij ze langzaam maar zeker van een black metal-geluid zijn geëvolueerd naar een death metal-sound, waarbij de black metal-invloeden per album minder leken te worden. Met Zos Kia Cultus, dat in 2002 verscheen, had de band voor mij de gouden middenweg gevonden tussen black- en death metal en het album reken ik nog steeds tot één van mijn favorieten aller tijden. De albums Demigod en The Apostasy die daarop volgden lieten iets meer death metal horen, waardoor ze me minder lang konden boeien.
Om meteen maar met de deur in huis te vallen; de medeliefhebbers van Zos Kia Cultus kunnen hun feesthoedjes opzetten. De nieuwste telg Evangelion lijkt namelijk een andere koers in te zetten, maar blijft toch heel erg ‘Behemotisch’ klinken. Zonder dat er overigens gekopieerd wordt of dat er een streep gezet wordt door de evolutie van de afgelopen twee albums. Nee, Evangelion heeft nog steeds ‘Behemotiaanse’ kwaliteit die je onderhand van ze gewend bent, maar daarbovenop hebben ze nog extra kwaliteiten toegevoegd. Zo is de muziek gelaagder van karakter, waardoor de plaat langer in de cd-speler blijft hangen. Ook is er een flinke scheut atmosfeer toegevoegd die de plaat extra weet te kruiden, een atmosfeer die me in de verte doet denken aan Melechesh, hoewel een echte vergelijking niet op zijn plaats is.
Het blijft echter als een paal boven water staan dat de black metal meer de overhand heeft genomen. Dit is niet alleen terug te horen in de Midden-Oosterse (Helleense) atmosfeer, maar ook in de riffs.
Uiteraard is de muzikale krachtpatserij van de band weer alom vertegenwoordigd op Evangelion. Indrukwekkende riffs vliegen je om de oren en ook het drumwerk van Inferno doet de wenkbrauwen rijzen. Dit wordt nog eens extra benadrukt door producer Colin Richardson, die puik werk heeft afgeleverd achter de mixknoppen. Luister bijvoorbeeld eens naar die riff die voorbij komt in Defiling Morality ov Black God, of dat drumwerk aan het einde van He Who Breeds Pestilence. Als dat geen krachtpatserij is, weet ik het ook niet meer. En dan heb ik het nog niet eens over Lucifer gehad. Het experimentele nummer dat de plaat meer dan waardig afsluit. Gebaseerd op het gedicht Lucifer van Tadeusz Micinski trekt de band van leer met een episch nummer met Poolse vocalen die feilloos in het geheel passen.
Behemoth zou met Evangelion wel eens de tweede titel ‘album van het jaar’ op Zware Metalen kunnen winnen. Het zal een lastige klus worden, want 2009 kent nu al een hoop puike releases. Aan de band en het album zal het in ieder geval niet liggen, want alles zit werkelijk piekfijn in elkaar. Liefhebbers van de laatste twee albums zullen het album wat lastiger vinden om door te slikken, maar luister je met plezier naar de oudere albums, dan kan je zonder twijfel toeslaan. Voor mij is dit het beste Behemoth-album tot nu toe. Punt.
Tracklisting:
- Daimonos
- Shemaforash
- Ov Fire and the Void
- Transmigrating Beyond Realms Ov Amenti
- He Who Breeds Pestilence
- The Seed Ov I
- Alas, Lord Is Upon Me
- Defiling Morality Ov Black God
- Lucifer
Line-up:
- Nergal – Vocalen, Gitaar
- Orion – Basgitaar
- Inferno – Drums
Links: