Nazxul – Iconoclast

Nazxul – Iconoclast
Eisenwald, 2009

Mij beschuldigen van subjectiviteit? Ik moord je gezin uit! Ik rij frontaal in tegen je ex-moederk(l)oek! Ik steek vijftig euro in je holte, in stukken van tien cent, als ware je een sjoelbak! Maar. Wacht. Nazxul. Oorgasme uit de tijd waar een risico op tienerzwangerschap uitgesloten was. Australië plaatste zich op de zwartmetalen atlas. Nazxul, Totem, Black Seed… De definitie van nostalgie. Uit de jaren van Diabolical Masquerade, Thy Serpent, In the Woods en moederliefhebbenden Satyricon. Wat haat ik de Amerikaanse black metal-markt die deze groep meesleurde in hun erfenis. Dit is geen USBM. Dit is Nazxul.

Een gezonde metalhead is sceptisch en septisch. Groot gelijk, neem het van mij aan. Mijn taak om hen enige nuance bij te brengen. Nazxul uit Australië brengt black metal, uit het land waar het nooit vriest, nooit sneeuwt. Het land dat nooit bedorven werd door religie. De opener is een vioolintro met dreiging. Emperoriaanse black metal met keyboardterreur uit de vroegste Dimmu-jaren. “I am the Morning Star”, het equivalent van het Emperor zijn uit Oceanië. Opnieuw psychopathologische downergeruis alvorens om te slaan in Black Wings. Een lapmiddel tegen sleur en alledaagsheid. Dolzinnigheid overmeestert de analytische ingesteldheid die mijn attitude definieert. Sluimerende evilness kristalliseert in een rood wijnresidu en stelt elke verslaafheid aan nicotine en/of alcohol en/of ander geestesverruimend middel teleur.
Satan, duivelse kracht, nagels des kruis, wees gezegend.
Nazxul beroert de klanken des doods en verderf. V geeft een diepte-onderzoek prijs via oorkundige analyse, Xasturiaans bedwelmingsmiddel,
voordat dat ding noiserockcore begon te spelen.
Onverschilligheid, de ziekte.
Iconoclast de naam.
Majestueus. Groots.
Nazxul ten top.
Als een nieuw kutje overwonnen, dat zich altijd wou geven maar door Christelijk moraal zelfhaat werd aangedaan en nu losgeslagen in lust zichzelf gevende uitbarst en zich overgeeft aan obscure melodieën en kwaadaardigheid.

Het einde niet verklappend lach ik dit Nazxul cynisch gniffelend toe. Ja, ik was reeds begeesterd. Ja, het is me allemaal al eens ingeprent door jeugdige ervaringen in het pikdonkere bos, op de fiets, met de walkman, dat dit niet alleen mijn longen maar ook mijn ‘joie de vivre’ zou vernietigen middels melodieuze krachtpatserij en algehele afkeer tegen de condition humaine.
Genocide jegens het absurde bestaan. Die piemel eindelijk letterlijk aftrekken en teloor gaan aan een melodieuze nihilistische gemoedsgesteldheid. De rebellie van een sceptisch black metal-mormel.

Ik kan alleen het gevoel meegeven, de beleving. Technisch is dit album een tachtiger, de sfeer gaat echter de huidige generatie black metal bands ver te boven. Iconoclast is muziek die de ziel aantast, als je die hebt. Het alterneert tussen relativiteit en intens emotionele black metal. Pure jaren ’90 beleving die zoveel meer betekent dan een cleane productie en een foutloze tutti frutti-afwerking. Nazxul overstijgt. Iconoclast doet het je voelen. Muzikaal geestesverruimend. Met aan waarschijnlijkheid grenzende zekerheid mijn black metal release van het jaar. Ongrijpbaar voor woorden.

Tracklisting:

1. Apoptosis
2. Dragon Dispitous
3. III
4. Black Wings
5. V
6. Iconoclast
7. I
8. Set in Array
9. II
10. Symbol of Night & Winter (Ancient Lords)
11. Oath (Fides Resurrectio)
12. Stain of Harrow
13. World Oblivion
14. Threnody

Line-up:

• Adrian Henderson – Bass, Guitars, Keyboards
• Lachlan Mitchell – Keyboards, Guitars
• Luke Mills (Maddroc or Balam) – Vocals
• Mitchell Keepin – Guitar
• John – Drums

Links:

• Nazxul MySpace
• Eisenwald