UtrechtDOOM in dB’s
10 oktober 2010, Utrecht
Voor de echte doomliefhebber zijn al die zomerfestivals eigenlijk maar kut. Zon
is niet doom, warmte is niet doom en massa’s mensen boven op elkaar rijmt
niet echt met desolate en deprimerende muziek.
Gelukkig zijn er nog de kleine festivalletjes in donkere holen waar je lekker
rustig naar de zwartgalligste muziek kunt luisteren. Utrecht was aan de beurt om
de muziek te herbergen waarmee zelfs menig metalhead hoofdschuddend (links naar
rechts) van wegloopt. Op een datum als 10 oktober 2010 hoort het donker
herfstachtig weer te zijn, het was echter een heerlijk weertje waardoor het ook
buiten dB’s goed toeven was.
Ikzeidegek en Willem van Tuijl (WvT) hadden ons karkas uit onze tombes weten te
slepen en togen onder de zware druk van de brandende zon richting Utrecht.
Het is bijzonder rustig als UtrechtDoom aftrapt met het Nederlandse
Ortega. Snel
blijkt dat er bij dit festival breed gekeken wordt naar genredefinities, wat
hoop geeft op een lekker afwisselend avondje. Ortega speelt namelijk niet
rechtstreeks doom, eerder een variant van post metal. Bij tijd en wijle traag
genoeg om doom te noemen, maar van een iets andere muzikale insteek. Gelukkig
gaat bij doomvolk veel muziek waar ‘post’ voor staat er in als zoete koek. Ortega
speelt lekker strak en bij vlagen technisch, maar de overheersende factor is sfeer.
Dit wordt aangesterkt door het beamerscherm achter de drummer, waar stemmige
zwartwitbeelden getoond worden. Het weinige publiek dat er is reageert
enthousiast, en terecht. (WvT)
De vreemdste eend in de bijt van de middag is toch zeker
Terzij de Horde. Deze
bende Nederlanders speelt een samensmelting van een hoop verschillende genres,
waaronder als meest nadrukkelijke… black metal, sludge en doom. Tempo’s variëren tussen
dat van een slak en blastbeats, met dat laatste als hoofdmoot. Helaas komt de
muziek, getekend door subtiliteit en sfeerverhogende nuances niet helemaal uit
de verf door het wat mindere geluid. Gedurende blastbeat-stukken is er sprake van een
waas van geluid, waarin ik wel de melodielijnen terug kan horen omdat ik
behoorlijk bekend ben met de muziek. Van gebrek aan energie en enthousiasme is
in ieder geval geen sprake. De zanger springt vaak van het podium en schreeuwt
zijn longen uit zijn lijf en spuwt zijn teksten in de gezichten van de voorste
rij. Een band die ik graag nog eens met goed geluid wil zien. (WvT)
Zoals het hoort zijn er wijzigingen in de speelvolgorde van de dag.
Funeralium zou in eerste instantie na Ophis spelen maar omdat Pombagira verlaat was, werden
ze naar voren gezet. De zaal is inmiddels iets beter gevuld, maar het is nog steeds te
weinig volk om de bands echt van het gepaste respect te bedienen. Alhoewel
Funeralium maar één langspeler op naam heeft is de band aardig een cultlegende
aan het worden, wat ook enigszins komt door zanger Marquies die naast een echte
bandhoer (Ataraxie, Mourning Dawn en een flirt met Bethlehem) ook nog eens een
zeer karakteristieke zanger is. De band speelde erg sterk en met het rustige stuk
uit het nummer Funeralium (minimaal muziek met zang) bracht dit vijftal
kippenvel op de armen van menig bezoeker. Het geluid was zwaar en log, zoals te verwachten bij een
act met twee gitaristen en twee bassisten. Er werd nog een nummer van het
aankomende album gespeeld wat in grote lijnen een verlengde is van het eerste
album. Kom maar op met die schijf! (JH)
Het Duitse Ophis maakt recht voor zijn raap death doom van de traagste soort. De
muziek wordt strak gespeeld en zoals dat hoort bij doom is er geen sprake van
positieve klanken. Ik heb nog geen plaatervaring met Ophis, maar live werd het
op den duur ietwat langdradig. Om iets meer afwisseling vragen bij doom is
natuurlijk een teken dat je het genre niet helemaal begrijpt, maar toch zou dat
het optreden goed hebben gedaan. De muzikanten kwamen sympathiek over, en het
publiek ten opzichte van de band ook. De consistent depressieve sfeer zorgde
ervoor dat het optreden al met al prima vermaak was voor ons liefhebbers der
negativiteit. (WvT)
Op het moment dat ik de zaal weer binnen ging na even lekker gegeten te hebben
bij de plaatselijke frietboer kwam zowel de patat als de frikandel er bijna weer
uit door de enorm laaggestemde vibraties die mij omringden. Ik dacht te
maken te hebben met een band met minstens twee bassisten, eventueel een gitarist
en een drummer. Nooit had ik gedacht een enkele man met gitaar en een op het
eerste gezicht klein meisje achter de drums te zien toen ik mij naar rechts
draaide om de oorzaak van de geluidsmuur te ontdekken. Het uit Engeland
afkomstige Pombagira heeft dus niet zo’n grote line-up, maar compenseert dit met
een gigantisch geluid. Voor het eerst van de avond (maar niet voor het laatst)
kreeg ik last van mijn oren door gebrek aan bescherming. Dit echter zonder dat
het geluid slecht was, integendeel. De extreem dronende sludge met stoner-invloeden van Pombagira was prima te volgen en zette mijn hoofd voortdurend in
beweging. Mede door de vocalen deed de muziek me ergens denken aan Thee Plague
of Gentlemen; vergelijkbaar laaggestemd, lomp en groovend. Voor mij de grootste
ontdekking van de avond. (WvT)
Na fors bijkomen van Pombagira werden we buiten plots aangetrokken door zware
drone vanuit de zaal. Binnengekomen bleek
Switchblade begonnen te zijn aan zijn
set. Dit tweetal op drums en gitaar hult zich op cd en plaat aardig in mysterie,
maar op podium is die mystiek minder aanwezig. De kaarsenstandaard (zie cover
laatste album) weigert vandaag een beetje dienst, twee kaarsen weigeren rechtop
te blijven staan ondanks hulp vanuit de zaal. De black/drone is vernietigend
hard en doet veel aan Sunn O))) denken, echter met meer invloeden vanuit de drums. Het
geluid is met het verloop van de dag beter geworden en alhoewel het volume de
muziek iets verstoort is het prima te volgen. (JH)
Eén van de bands waar ik voor gekomen was, is het Franse
Ataraxie, de doomdeath-act, met een aantal mensen uit het eerder spelende Funeralium. Ook hier weer
Marquies op zang, alleen wordt hier de grunt gebruikt naast de psychotische
scream die de beste man machtig is. En ook hier gewoon weer een ijzersterk
optreden. Marquies is een voortreffelijk muzikant, alleen mag hij wel iets meer
interactie met het publiek hebben. De sfeer is echter geweldig, sterke nummers
van beide albums en genietende mensen. (JH)
Jammer genoeg liep het avondje behoorlijk uit, waardoor de ZM ploeg helaas voor
de aanvang van Eagle Twin huiswaarts moest keren. Het was een mooie dag voor de
liefhebbers van de ietwat extremere doomvarianten. Complimenten voor de
organisator, zeker voor herhaling vatbaar!
Links: