Deathspell Omega – Paracletus
Norma Evangelium Diaboli, 2010
Black metal-formatie Deathspell Omega presenteert met Paracletus zijn vijfde full-length. De band heeft een indrukwekkende discografie opgebouwd en een dito reputatie. Inmiddels mag de band gerust de vaandeldrager van de Franse black metal worden genoemd. Ongetwijfeld hebben er velen naar dit album uitgekeken. Laten we dan ook maar snel kijken wat ze ervan gemaakt hebben.
Met Paracletus (De Heilige Geest) rondt de band zijn trilogie rondom het wat en hoe aangaande God, de Duivel en de mens af. De band is ooit begonnen met het spelen van rauwe black metal in het straatje van Darkthrone en Malign, maar met het album Si Monumentum Requires, Circumspice, de eerste van de trilogie, gooide de band het roer flink om. Meer melodie, meer progressieve invloeden en hier en daar Gregoriaanse koorpartijen. Bovendien ontwikkelde de band een geluid dat tegenwoordig typisch Frans is. Hierbij moet je denken aan tegendraadse drumpartijen en gitaarriffs gegoten in een beklemmende, bijna ziekelijke sfeer. Het pakte goed uit, want het album kreeg zeer lovende kritieken. De trilogie werd vervolgd met Fas – Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum. Wederom een briljant album dat niet bestemd is voor de oppervlakkige luisteraar. De band ontwikkelde zijn geluid verder uit, in die zin dat er meer progressieve elementen waren terug te vinden. De Gregoriaanse koren daarentegen wat minder.
Op Paracletus blijft de band haar uitgezette koers behoorlijk strak volgen. Bijzonder uitgebouwde composities met veel afwisseling en prima zangwerk. In tegenstelling tot het recentere werk ligt Paracletus wat minder zwaar op de maag. Dat ligt gedeeltelijk aan de productie, die heel open is, maar ook omdat het album meer als een harmonisch geheel aanvoelt. De structuren zijn wat makkelijker te doorgronden, zonder dat er is ingeleverd aan de bekende combinaties van chaotisch drumwerk, progressief gitaarwerk en ziekelijke vocalen in een wervelwind van climaxen. De plotselinge uitbarstingen voelen nu wat meer natuurlijk aan. Wellicht komt dat gevoel doordat je inmiddels wel weet wat je van deze Fransozen kunt verwachten. Ook speelt mee dat de nummers wat compacter zijn. Uiteindelijk zijn het maar subtiele verschillen ten opzichte van de voorgangers. Het is wederom een complex album dat zijn schoonheid pas na meerdere luisterbeurten prijsgeeft.
Deathspell Omega levert met Paracletus een waardige afsluiter van zijn prestigieuze op filosofische grondslagen gebaseerde trilogie. Wel moet je er rekening mee houden dat het album wat minder chaotisch en minder zwaar is uitgevallen. Het is dus geen tweede “Fas”, maar echte verrassingen zul je niet aantreffen. Wat mij betreft geen enkel probleem, maar voor sommigen wellicht toch een kleine teleurstelling.
Tracklisting:
- Epiklesis I
- Wings Of Predation
- Abscission
- Dearth
- Phosphene
- Epiklesis II
- Malconfort
- Have You Beheld The Fevers?
- Devouring Famine
- Apokatastasis Pantôn
Line-up:
- Mikka Aspa – Vocals
- Hasjari – Guitar
- Khaos – Bass
Links: