Emmure – Speaker of the Dead
Victory Records, 2011
Emmure, the band you love to hate. Het is voor ondergetekende altijd moeilijk om de objectiviteit en het lichaamsvocht te bewaren als het over deze vijf Amerikanen gaat. De band bracht vier jaar geleden Goodbye to the Gallows uit, de eerste full-length na een demo en een EP. Die plaat reken ik nog steeds tot mijn favorieten. Intussen zijn er al drie nieuwe langspelers uit. Ook al weet geen enkele van die drie het niveau van het debuut te evenaren, ik draag die platen een warm hart toe. Dat is ook het geval met Speaker of the Dead, Emmure’s nieuwste boreling.
Felony, de op één na recentste plaat (die ik nu een score van 84 zou geven in plaats van mijn toenmalige monsterscore), kende een verandering in het geluid van de band. Het vijftal (met twee nieuwe gitaristen) stak meer springerige nu metal-elementen in de muziek, waardoor de brute kracht van de voorgangers wat afnam maar het tegelijk een ander soort dynamiek had. Speaker of the Dead klinkt als een logische schakel tussen Felony en het oudere werk. De nu metal-vibe is gemixt met een stuk brutere partijen (Demons With Ryu is daar een voorbeeld van). Ook is er meer gebruik gemaakt van elektronische toevoegingen (lees: piepjes en effecten op de zang). Opnieuw klinkt de band ietwat anders dan voorheen en opnieuw weet men interessante stukken muziek te schrijven. Toch hoef je geen spectaculair nieuwe dingen te verwachten: Emmure speelt nog steeds een opeenstapeling van breakdowns, moshparts en meebrulstukken die de fans van het meer recente werk niet zullen teleurstellen.
Toch moeten er enkele kanttekeningen gemaakt worden. Het grootste probleem met de plaat is dat het door het grote aantal nummers (met relatief korte duur) nogal onsamenhangend is. Emmure blijkt nog steeds erg songgericht te schrijven, wat maakt dat de luisteraar sneller geneigd is slechts enkele tracks af te spelen in plaats van het volledige album. Verder mag de band stoppen met melodieus proberen te wezen, want Bohemian Grove slaat in mijn ogen de plank grondig mis.
De zang van Frankie Palmeri zal ook op dit album make-or-break zijn. Hij maakt gedreven gebruik van zijn pratende manier van zingen (zoals hij dat deed op Felony), al combineert hij het hier godzijdank weer meer met zijn brute grunts en heerlijke gorgelscreams.
De eindconclusie is even afwegen. Objectief gezien is dit geen belachelijk briljante plaat, zeker niet in vergelijking met Goodbye to the Gallows, maar wel weer een must voor liefhebbers van moderne gelijkwatcore die niet vies zijn van een ferme hoop mosh. Tracks als 4 Poisons 3 Words, Voices From Below, Demons With Ryu en Drug Dealer Friend (ondanks de nogal infantiele lyrics) staan weer klaar om ieders gehoororgaan te verbrijzelen en je speakers aan gort te blazen. Over het algemeen klinkt deze plaat ook weer een stuk sterker dan voorganger Felony en durf ik te beweren dat deze ten huize Corin weer regelmatig gedraaid zal worden en deze hoog in mijn toplijst van dit jaar zal eindigen. Mensen die zich met mij kunnen inleven kunnen alvast negen punten bij de eindscore tellen.
Tracklisting:
- Children of Cybertron
- Area 64-66
- Dogs Get Put Down
- Demons With Ryu
- Solar Flare Homicide
- Eulogy of Giants
- Bohemian Grove
- 4 Poisons 3 Words
- Cries of Credo
- Last Words to Rose
- A Voice from Below
- Drug Dealer Friend
- My Name Is Thanos
- Lights Bring Salvation
- Word of Intulo
Line-up:
- Frankie Palmeri – vocalen
- Mike Mulholland – gitaar
- Jesse Ketive – gitaar
- Mark Davis – bas
- Mike Kaabe – drums
Links: