Amon Amarth – Surtur Rising
Metal Blade Records, 2011
Sinds hun debuut Once Sent From The Golden Hall blijft niet alleen de populariteit van Amon Amarth met ieder uitgebracht album gestaag groeien. Ook de composities van de songs worden met ieder album beter. De band heeft zich een typisch geluid aangemeten die uit duizenden valt te herkennen. Dat wil zeggen… brute death metal met pakkende melodielijnen. Inmiddels is de band met Surtur Rising toe aan zijn achtste album.
Uiteraard wordt ook nu weer het verleden van de voorouders bezongen, maar dat is van ondergeschikt belang. Het is de muziek waar het om gaat en die is wederom van een zeer hoog niveau. Met het eerste nummer War Of The Gods krijgen we onmiddellijk wat we van de band verwachten. Brute death metal met een flinke dosis melodische leads. In feite wat ik zou noemen: Een typisch Amon Amarth nummer. Opvallend in dit nummer, maar eigenlijk geldt dat voor het hele album, vind ik toch wel de heerlijke solo’s die voorbij komen. Geen Slayer-praktijken, maar logische en geïnspireerde solo’s. Met Töck’s Taunt – Loke’s Treachery Part II krijgen we een log nummer dat op mid-tempo wordt gebracht. Het is een lekker zwaar nummer waar zanger Johan zijn zwaarste grunts uit de kast haalt. Het gaspedaal wordt met Destroyer Of The Universe bij vlagen weer lekker diep ingedrukt. Onmiddellijk moest ik denken aan Hypocrisy. De riffs en het zangwerk, tja er zijn ergere vergelijkingen.
Tot zover valt er nog weinig iets verrassends te melden. Het album is door sommigen al gekscherend Twilight Of The Thunder God 2.0 genoemd. Hoewel enigszins wat overtrokken, zijn dergelijke opvattingen niet onbegrijpelijk. Zelf haakte ik altijd af door de inwisselbaarheid van de liederen in hun samenhang. Hoewel ook Surtur Rising op en top Amon Amarth is, heeft het album absoluut meer diepgang en met name variatie in vergelijking met de voorgaande albums. Weliswaar volgt met Slaves Of Fear waarschijnlijk het zwakste nummer van het album, maar met The Last Stand Of Frey slaat de band op een verrassende wijze toe. Het is een loodzware track, maar tegelijkertijd is het ook erg episch. Het nummer zou met gemak op menig doom metal-album kunnen staan. Dat het gebruik van keyboards de band niet vreemd is wordt nog maar eens bevestigd op For Victory Or Death. Het nummer doet wat eighties aan, met enkele typische heavy metal-riffs. Het nummer werkt verfrissend tussen al het logge geweld.
De knallers bevinden zich echter op het einde van het album. Met A Beast Am I heeft de band waarschijnlijk zijn snelste nummer ooit gemaakt. Om de variatie van het album nog eens te onderstrepen, wil ik niet onvermeld laten dat het nummer een uiterst sfeervolle afsluiting heeft als brug naar het magnum opus van de band, namelijk Doom Over Dead Man. Wederom een doomachtige song dat zich op heerlijke wijze voortsleept en uiterst verrassend wordt ondersteund met enkele strijkpartijen. De orkestraties zijn maar op een paar momenten aanwezig, maar zorgen wel voor net dat stukje extra dimensie wat de muziek onderscheidend vermogen geeft. Wat mij betreft het beste wat de band ooit heeft voortgebracht!
Al met al klinkt Surtur Rising uiterst vertrouwd, maar toch biedt het meer diepgang dan al zijn voorgangers. Het is niet zozeer dat de band heeft geëxperimenteerd, maar meer dat het de diepte heeft gezocht binnen zijn eigen geluid. Het resultaat is een gevarieerd album met vele details, zoals goede gitaarsolo’s en hier en daar wat strijkpartijen. Het zijn simpelweg details die de luisterervaring ten goede komen. Hoewel ik gestopt was met het volgen van de band, hebben ze mij met dit album weer voor zich gewonnen. Sterk!
Tracklisting:
- War Of The Gods
- Töck’s Taunt – Loke’s Treachery Part II
- Destroyer Of The Universe
- Slaves Of Fear
- Live Without Regrets
- The Last Stand Of Frey
- For Victory Of Death
- Wrath Of The Norseman
- A Beast Am I
- Doom Over Dead Man
Line-up:
- Johan Hegg – Vocals
- Olavi Mikkonen – Guitar
- Johan Söderberg – Guitar
- Ted Lundström – Bass
- Frederik Andersson – Drums
Links: