In Flames – Sounds Of A Playground Fading
Century Media/Razzia, 2011
Wegens aanhoudende alcoholproblemen heeft Jesper Strömblad begin 2010 In Flames moeten verlaten. Met hem verdween het laatste oer-lid van de Zweedse band die in het midden van de jaren negentig samen met Dark Tranquillity en At The Gates vaandeldrager was van de Zweedse melodieuze death metal-scene. Van deze stijl is de band, tot verdriet van velen, sinds het begin van dit millennium steeds verder afgedreven. Het heeft In Flames in commercieel opzicht geen rampspoed opgeleverd. Integendeel, voorganger A Sense Of Purpose eindigde hoog in de Amerikaanse hitlijsten en in thuisland Zweden zelfs op een eerste plek.
Op het nieuwe Sounds Of A Playground Fading gaat de band verder op de ingeslagen weg en drijft zo niet nog verder af van de sound waarmee de heren een kleine twintig jaar geleden de harten van de metalliefhebber wisten te veroveren. Enkel het begin van The Puzzle roept een herinnering uit een ver verleden op, maar halverwege het nummer ontspint dat zich tot een standaard nummer zoals In Flames die anno 2011 maakt. Deze rond de vier minuten klokkende tracks bestaan uit een getokkeld gitaar- of toetsenintro, een door melodieuze gitaarpartijen omgeven couplet en een door toetsen gedragen refrein waar de gitaren ver naar de achtergrond zijn gemixt. Anders Fridén zingt weliswaar afwisselend, maar nergens zo agressief als voorheen. Het zijn zonder uitzondering professionele songs, maar zo voorspelbaar als de setlist op een AC/DC-concert. Alle lof verdient overigens gitarist (tot en met Whoracle de drummer) Björn Gelotte die alle gitaarpartijen heeft geschreven en ingespeeld en samen met Fridén in staat is gebleken deze pakkende songs neer te pennen.
Het ingetogen, maar niet bijzondere, The Attic en het met accordeon, elektronica en gesproken tekst omgeven Jester’s Door wijken af. Ten aanzien van dit laatste nummer is mij niet duidelijk welk statement de band hier wil maken. Qua tekst refereert de band natuurlijk aan het album The Jester’s Race, maar muzikaal heeft het hier niets mee van doen. Wellicht wordt het antwoord op de vraag wel gegeven in het opvolgende A New Dawn dat door de toevoeging van strijkers bijzonder sfeervol is. Wie het weet mag het zeggen. Met het relaxte Liberation, waarvan het refrein mij overigens doet denken aan een typische jaren tachtig powerballad, komt er een einde aan het tiende album van In Flames.
Op zich levert de band een album af dat zijn weg zeker weet te vinden naar de liefhebbers van het meer recente werk van de Zweden. Liefhebbers van het oude werk zullen al lang zijn afgehaakt en hun zieltjes zullen met Sounds Of A Playground Fading niet herwonnen worden. In Flames heeft een hedendaags album afgeleverd waarvan de productie als een huis staat. De nummers zijn catchy, songgericht en duidelijk voor een breed publiek bedoeld. Exemplarisch is Ropes, dat bijna popmuziek is. Als liefhebber van het oude werk hoor ik dat met pijn in het hart aan. Het is niet anders.
Tracklisting:
- Sounds Of A Playground Fading
- Deliver Us
- All For Me
- The Puzzle
- Fear Is The Weakness
- Where The Dead Ships Dwell
- The Attic
- Darker Times
- Ropes
- Enter Tragedy
- Jester’s Door
- A New Dawn
- Liberation
Line-up:
- Anders Fridén – zang
- Björn Gelotte – gitaar
- Peter Iwers – bas
- Daniel Svensson – drums
Links: