Enoch – The Hierophant
R.A.I.G., 2011
Je hebt zo van die albums die niet meer lijken dan een lange improvisatie, een momentopname die op tape gezet werd en vervolgens als een album de wereld wordt ingestuurd. Vooral in het postrockgenre, maar ook in het stonerrock-/doomgenre durft dat wel eens voor te vallen. Alleen, is het wel zo? Nummers die makkelijk rond de tien minuten blijven hangen, psychedelische invloeden en loops vol tijdloze riffs… niet meteen argumenten om het tegendeel te bewijzen.
Het lijkt wel een moedwillige zet te zijn dat deze band her en der een versnelling inzet of verrassend uit de hoek komt en even van de hak op de tak springt, alsof het zijn nuchterheid en doelbewustheid in de verf wil zetten. Ook al vormt dreunende (en het dreunt echt wel door, check maar even Space Wizard en het titelnummer) stoner en doom de hoofdmoot, soms rockt de band er even op uit alsof het zin heeft in iets anders of hoor je wauwelende ambient die in tegenstelling tot het groepsgebeuren nogal formeel overkomt. Het wekt een beetje het vermoeden dat de band eigenlijk liever languit jamt dan zichzelf druk maakt om traditionele songwriting. Hetzelfde fenomeen herken ik bij de sporadisch aanw(a)(e)zige klaagzang die niet meer is dan het steeds opnieuw declameren van enkele slecht gearticuleerde klanken. Het draagt wel bij aan de sfeer maar voor de rest is het compleet nutteloos.
Het voorgaande komt misschien negatief over, maar eigenlijk wil ik enkel duidelijk maken dat dit naar mijn gevoel een live band is, een gezelschap dat thuishoort op een festival als Roadburn, met een set die minimaal anderhalf uur duurt. Kwestie van een context scheppen dit, niet zozeer om mijn persoonlijke wens te uiten.
Tracklisting:
- Infinity
- The Fickle Whims of the Almighty
- Space Wizard
- Plague Bearer
- The Hierophant
- Moth
- Robbie’s Song
- A Riff Too Far
Line-up:
- David Lynch – Guitar, Vocals
- Charles Howes – Drums
- Neal Wilson – Bass
Links: