Godspeed You! Black Emperor in Brussel
Koninklijk Circus, 7 november 2012
In een uitverkocht Koninklijk Circus kwam één van de meest invloedrijke postrockbands ooit weer eens langs. De Canadese band
Godspeed You! Black Emperor
die misschien wel geen band is maar een fenomeen, schotelde ons heel verrassend ook een nieuw album voor, Allelujah! Don’t Bend, Ascend, onder de naam God’s Pee. Nochtans zijn ze serieuzer dan ooit en willen ze maar al te graag een boodschap overbrengen.
Als metalhead was ik zeer karig vertegenwoordigd. Op zich is dat geen probleem, maar in dit geval was het toch een verbijsterende vaststelling dat ook de typische alternatieve lefties niet de hoofdmoot vormden. Neen, de hipstercultuur heeft het zaakje helemaal overgenomen. Eén op de drie mede-aanwezige “mannen” was in het bezit van een dik zwart brilmontuur, geforceerde gezichtsbeharing en een geruit hemd, niet weinig met bijbehorend sjaaltje of muts. Ik zag honderden aanwezigen in de vorm van collega Ben Corin opduiken, bijzonder grappig om zien.
Een volgepakt Koninklijk Circus dus, waar velen al met de ogen toe stonden te zweven bij aanvang van de eerste feedback. Het nummer heet dan ook toepasselijk Hope Drone, gevisualiseerd door digitalisering en op het einde de dia “Hope”. Het liet meteen een luidruchtig gestemde Godspeed You! Black Emperor horen met twee drummers, twee bassisten, drie gitaristen, een cellist en een violiste. Meteen daarna werd opnieuw noiserig van leer getrokken, een nummer dat ik gelukkig al had mogen horen van voordien. Mladic, te horen op het nieuwe album, is een zeer beladen naam. Wie het niets zegt raad ik toch aan te googelen. Het nummer glooide in sublieme manier naar tussentijdse climaxen, om zich in het middenstuk over te geven in zigeunerachtige folkdeunen, de klaagzang van de cultuur die Mladic probeerde uit te roeien. Dit was meteen ook het absolute hoogtepunt van de avond. Én van de band, een beter nummer heb ik nimmer van hen gehoord.
Het volgende nummer, Moya, een eerder dromerig dronenummer met veel dreiging en weinig uitbarsting. Dat werd meteen ook een beetje de toon van de setlist. Veel aanklachten door middel van de beelden, een zekere tristesse en beladenheid, maar tot echte explosies kwam het nauwelijks meer. Behemoth, een vrij onbekend nummer, deed de band terugkeren naar de Oosterse klanken uit Mladic, waarmee de bombast ook terugkeerde. De zaal stond ondertussen al een uur van been te veranderen maar niemand gaf toe aan de vermoeidheid.
The Sad Mafioso sloot de boel af, een nummer dat vooral visueel meerwaarde kende. De gehele set gaf de band ook geen krimp, behalve op het einde even toen een soort van bevredigend gevoel over de band heen leek te vallen. Het droeg wat bij aan mijn vervelende gevoel van licht misplaatst, pretentieus gedrag. Alleen ja, de muzikale focus en de virtuoze uitvoering waren voor de meesten aanwezigen een zaligheid zonder weerga. Ik miste helaas wat eruptie, explosie, catharsis. Veel bombast en lawaai, iets te weinig reliëf en exceptionele emotionaliteit.
Los van de kritiek was dit één van de beste optredens van het jaar, dat was verwacht en zo geschiedde het ook. Opnieuw een band om van het lijstje te halen. Ik wil toch nog heel even een oproep doen aan eender welke bevoegde autoriteit om het rookverbod af te schaffen, de lijfgeuren en vegetarische/veganistische gasvorming in de zaal zijn namelijk niets in vergelijking met het risico op akelige ziektes die – in deze context – aangename tabaksgeur met zich meebrengt. Verder niets dan blijheid te melden.
Links: