Cult of Luna – Vertikal
Indie Recordings, 2013
Het Zweedse postmetalcollectief Cult of Luna liet haar fans lang op dit nieuwe album wachten. Vijf jaar geleden zag voorganger Eternal Kingdom (2008) het licht, een plaat die vrijwel overal in goede aarde viel en de band populairder maakte dan ooit (natuurlijk nog steeds een relatieve populariteit). In vergelijking met eerder werk was Eternal Kingdom rustiger, afwisselender, progressiever en minder duister. Ik wist dan ook niet helemaal wat ik moest verwachten toen ik de hoes van Vertikal zag: een minimalistische, kale en duistere afbeelding. Hoewel mijn voorkeur altijd is uitgegaan naar het donkerdere werk van de band, was ik ook altijd erg onder de indruk van Cult of Luna’s vermogen om te vernieuwen. Vertikal combineert die twee elementen.
Waar de band met Eternal Kingdom een nieuwe richting insloeg ten opzichte van voorganger Somewhere Along the Highway (2006), zo gaat Vertikal weer wat in de richting van het oudere werk, met de toevoeging van een aantal nieuwe elementen. De groep heeft voor het album de stomme (letterlijk) film Metropolis (1927) van Fritz Lang als inspiratie genomen, en niet alleen aan de hoes maar ook aan de industriële elementen in de muziek is dit te merken. Groter dan ooit is de rol van elektronica op Vertikal. Niet om hip te zijn, niet om een groter publiek te bereiken, wel om een toevoeging te doen aan de sfeer. De kille science fiction uit de film hoor je terug in de langgerekte tonen, die samen een melancholische melodie vormen die treffend Metropolis’ dystopische scenario illustreert (dit komt het beste naar voren in The Sweep). Cult of Luna laat zien dat je ook elektronische elementen aan je muziek kunt toevoegen zonder dat je met Skrillex samen hoeft te werken of metalcore hoeft te spelen.
Hoewel Vertikal bijna zeventig minuten klokt, een Cult of Luna-album getrouw, voelt de plaat helemaal niet lang aan. Dit is vreemd, omdat Vertikal qua hoeveelheid afwisseling juist weer een stapje terug is van Eternal Kingdom. Of misschien is het juist dat. Eternal Kingdom is nooit een favoriet van mij geweest vanwége de hoeveelheid variatie. Vertikal heeft wel een intro en twee preludes, maar is qua sfeer consistenter. Tegenover die korte nummers staan tevens twee reuzen van tracks, het bijna twintig minuten lange Vicarious Redemption en het epische, passend betitelde In Awe Of.
Muzikaal zie ik in Vertikal ook wel een greep terug naar de eerdere albums. Vertikal pakt als het ware de elementen die Cult of Luna in haar vroege jaren al zo indrukwekkend maakten en plaatst ze in een nieuwe context. Ook het eindeloze gedreun, zwaar, donker, eeuwigdurend en qua sfeer nog het meest passend bij Scandinavische, black metal-achtige landschappen is weer aanwezig op Vertikal. Het nieuwe Cult of Luna doet de luisteraar op een positieve manier terugdenken aan de vorige albums, maar heeft zelf zodanig zijn eigen sfeer dat een vergelijking als “beter dan” niet echt te maken is. Somewhere Along the Highway is nog steeds “mijn” Cult of Luna-plaat, maar Vertikal leent zich er uitstekend voor iemand anders’ Cult of Luna-plaat te zijn. Net zoals het album niet zodanig te vergelijken is met eerder werk, is Cult of Luna natuurlijk ook niet te vergelijken met genregenoten als Isis en Neurosis, maar voor wie de nieuwe Neurosis niks vond (dat kan zomaar) en nog steeds Isis mist (geheel terecht) is Cult of Luna onbetwist de band die de leegte meer dan waardig invult. Pure klasse.
Tracklisting:
- The One
- I: The Weapon
- Vicarious Redemption
- The Sweep
- Synchronicity
- Mute Departure
- Disharmonia
- In Awe Of
- Passing Through
Line-up:
- Johannes Persson – Guitars, Vocals
- Erik Olofsson – Guitars
- Fredrik Kihlberg – Guitar, Vocals
- Andreas Johansson – Bass
- Anders Teglund – Keyboards, Samples
- Thomas Hedlund – Drums
- Magnus Líndberg – Percussion
Links: