Persistence Tour 2013
20 januari 2013, Poppodium 013 (Tilburg)
Op zondag 20 januari streek de Persistence Tour 2013 weer eens neer bij de 013, te Tilburg. De hardcoretour nam dit jaar een aantal old-school bands en wat new-age bands mee met wat meer aandacht voor echte hardcore in plaats van de cross-over die de editie van 2012 had (Suicidal Tendencies, Biohazard). Ondanks de actieve promotie voor het concert gooide een zekere voetbalwedstrijd en een flinke dosis sneeuw wat roet in het eten. Bij Hatebreed en Agnostic Front stond de zaal uiteindelijk wel degelijk vol. Pim was er echter al vanaf het begin bij om een zo compleet mogelijk verslag te brengen. Met dank aan Metalshots voor de foto’s.
The Acacia Strain mag vandaag haar kunstjes vertonen voor een vrij lege zaal. Ikzelf kom wat vertraagd binnen dankzij de NS en met bevroren tenen en een rood hoofd voeg ik me bij het publiek. De Amerikaanse band klinkt zoals gebruikelijk ontzettend boos en verschaft de mogelijkheid aan de tough-guys om de armen flink door de lucht te zwaaien. Dit zal de formatie in dank afgenomen worden, want zelfs wanneer het vriest en sneeuwt dragen deze jongens mouwloze hemdjes en fluorescerende korte broeken. Het viertal staat bekend om haar verschrikkelijk harde, simplistische en groovende deathcore en tekende onlangs bij Rise Records. Death Is The Only Mortal werd in 2012 uitgebracht, hetgeen het kenmerkende geluid van de band ietwat verschoof richting de recente djent-hype. Vandaag zorgt dit voor een mix tussen oude knallers en ietwat misplaatste, nieuwe nummers zoals Doomblade. Het geluid staat erg rommelig afgesteld, van de zang is niets te ontcijferen en de band als geheel maakt een erg afstandelijke indruk. Vervolgens komen krakers als Dr. Doom, Whoa! Shut It Down en 4×4 niet lekker uit de verf omdat er, gek genoeg, een flinke dosis bass(boost) ontbreekt. Juist waar je verwacht dat The Acacia Strain je trommelvliezen zal doen verscheuren, word je totaal niet omvergeblazen. Boze nummers als The Hills Have Eyes, Ramirez en afsluiter JFC imponeren dan nauwelijks.
Neaera is wellicht de band die het minst bij de Persistence Tour past. De Duitse formatie, die gezien mag worden als het kleine broertje van Heaven Shall Burn, heeft daar echter maling aan en staat met veel speelplezier haar melodische death metal te brengen. Het geheel maakt een speelse en energieke indruk. Het gitaarspel is erg strak en het geluid staat goed afgesteld. Helaas krijg ik alleen afsluiter Let The Tempest Come volledig mee, omdat ik gedurende het optreden Frank Novinec, gitarist van Hatebreed, aan het interviewen ben. Naar verluid wordt een nieuw nummer gespeeld van het aankomende Ours Is The Storm.
Dan de band die ik al meerdere malen de hemel in geprezen heb. Stick To Your Guns begon ooit als een patserig hardcorebandje, maar schoof met The Hope Division de melodische kant op. Vorig jaar werd Diamond uitgebracht met Josh James, gitarist van Casey Jones en Evergreen Terrace, in de gelederen. Deze toevoeging zorgde ervoor dat de groep verder ging in die melodische directie. Opener Diamond knalt vanmiddag lekker binnen en bij What Goes Around ontstaat een enthousiaste circle pit. Het belooft meteen al een actieve hardcoreshow te worden. Jesse Barnett moet oppassen dat zijn aanmoedigende praatjes tussen de nummers door niet te lang duren, maar de beste man is vandaag zeer goed bij stem. Zelfs de cleane zang van Us Against Them All en Amber komen goed uit de verf. De geluidsmix en presentatie staat als een huis en het is duidelijk dat Stick To Your Guns in haar element is wanneer ze op het podium staat te spelen. In al het enthousiasme rondom het nieuwe Diamond wordt helaas wel vergeten klassiekers als This Is More, Enough Is Enough en We’re What Seperates The Heart From The Heartless te spelen. Het is echter niets meer dan een kleine smet op een fantastisch optreden, want die nieuwe nummers mogen er ook zijn.
Zoals gewoonlijk betreedt de New Yorkse legende H2O het podium tijdens intro Empire State Of Mind (Jay Z en Alicia Keys) en New York, New York (Frank Sinatra), voor iedereen die ooit zou kunnen vergeten waar de band vandaan komt. De hardcoreband is niet vies van een tourtje hier en daar, maar is de afgelopen tijd niet heel actief geweest. En dat is te horen wanneer de heren openen met 1995 en Universal Language. De basgitaar heeft de overhand, de vocalen staan veel te zacht en het algehele spel klinkt rommelig. De overgangen verlopen niet strak en het publiek heeft moeite om het enthousiasme van de band op te pakken. Het blijkt echter een valse start te zijn wanneer het geluid wat bijtrekt en het publiek uit zijn plaat gaat tijdens Nothing To Prove. De nummers van dit meest recente album komen het beste over en kunnen op het meeste respons rekenen. Zodoende ontstaat een gebroederlijke sfeer tijdens Still Here, Sunday en Fairweather Friend. Met behulp van strakke zang (ook van de gitaristen) en compacte composities wordt het publiek ingepakt. Wanneer H2O echter nummers van het onbekendere F.T.T.W. speelt (Faster Than The World, Guilty By Association en One Life, One Chance), kakt het geheel toch een beetje in. Veel maakt dit dan ook weer niet uit, aangezien de New Yorkers de hele 013 aan het zingen krijgen met afsluiter What Happened?.
“Are you ready for hardcore?!”, de oude mannen in de zaal springen verblijd op wanneer ze dit te horen krijgen. Als er één band op deze editie van de Persistence Tour geen introductie behoeft dan is het Agnostic Front wel. Als vrij jonge hardcorefan blijft het moeilijk om de band nog volledig serieus te nemen en relevant te noemen, maar het grote aantal ouderen in de gevulde zaal zegt genoeg over wat de band teweeg heeft gebracht. De groep trapt af met uitstekend geluid en een grote mosh-pit kan dan niet uitblijven. Roger Miret is met zijn typerende zeehondenzang zoals gewoonlijk onverstaanbaar en gitarist Vinnie Stigma kan zich niet weerhouden gekke bekken te trekken en poses aan te nemen. De band is duidelijk oud geworden, aangezien het in korte broeken staat te spelen met lange kniekousen (in tegenstelling tot de tough-guys bij The Acacia Strain van even eerder).
Al vrij vroeg in de set worden verplicht drie nummers van het nieuwste My Life My Way (That’s Life, My Life My Way en A Mi Manera) gespeeld. Daarna blijft genoeg tijd over voor onbreekbare nummers als Dead To Me, Crucified, Friend Or Foe, Gotta Go en For My Family. Het zorgt voor een waar feestje op hoog tempo. Drummer Pokey Mo bewijst nog maar eens een waardevolle toevoeging te zijn en tijdens Take Me Back ontstaat een nette wall of death. Verrassend wordt vervolgens afgesloten met Blitzkrieg Bob van The Ramones. Agnostic Front heeft het na al die jaren nog steeds in zich een spetterend optreden weg te geven.
Het is moeilijk in te beelden dat er mensen in de zaal staan die Hatebreed nog nooit live aan het werk gezien hebben. Met gemiddeld driehonderd optredens per jaar zou iedereen zo langzamerhand niet aan een optreden van deze Amerikanen ontkomen kunnen zijn. De grootse band sluit voor de derde keer samen met Agnostic Front de Persistence Tour af en doet dat vanavond met evenveel energie als altijd. Een week na dit optreden zal het nieuwe The Divinity Of Purpose uitkomen en zal de band touren door Amerika met Dying Fetus om vervolgens terug naar Europa te komen voor een aantal festivals. Het is deze werklust en liefde vanuit de hardcore- én de metalscene die deze band zo populair maakt.
Het is ook onvoorstelbaar dat iemand Jamey Jasta ooit zonder bandana op het podium heeft zien staan. De sympathieke frontman met de eeuwige oneliners trapt het laatste optreden van de Persistence Tour af met To The Threshold. Direct transformeert de volle zaal zich tot een kolkende massa die het gehele optreden niet meer stopt met draaien. Het geluid staat heerlijk afgesteld en zodoende komen de kenmerkende, snerpende gitaarsound, Jasta’s vocalen en de compromisloze breakdowns het beste tot hun recht. Dan is het de frontman nog vergeven dat de vuisten wel erg vaak de lucht in moeten en de handjes van links naar rechts gezwaaid moeten worden.
Setlistgewijs kan iedere fan zijn vingers aflikken bij dit optreden. Ieder album komt ruimschoots aan bod en als fan van Satisfaction Is The Death Of Desire kan ik mijn geluk niet op wanneer Empty Promises, Burn The Lies en Before Dishonor achter elkaar langskomen. Daarnaast kunnen Everyone Bleeds Now, Straight To Your Face, This Is Now en As Diehard As They Come uiteraard niet ontbreken. Na een twintigtal nummers komt de band terug voor een encore van vijf nummers, speciaal omdat het publiek zo’n goede respons levert. Vakkundig wordt in de laatste minuten de 013 afgebroken met I Will Be Heard, Never Let It Die en Destroy Everything. Een zeldzaam goed optreden gevuld met nür hits, geheel naar de hoge standaard van het almaar tourende Hatebreed.
Setlist Hatebreed:
- To the Threshold
- Honor Never Dies
- Tear It Down
- Everyone Bleeds Now
- In Ashes They Shall Reap
- Empty Promises
- Burn the Lies
- Before Dishonor
- Hollow Ground
- Put It to the Torch
- Driven by Suffering
- Doomsayer
- Straight to Your Face
- This Is Now
- Perseverance
- Smash Your Enemies
- Proven
- Last Breath
- Indivisible
- As Diehard as They Come
Encore:
- Live for This
- Defeatist
- I Will Be Heard
- Never Let It Die
- Destroy Everything
Links: