Exhumed – Necrocracy
Relapse Records, 2013
Het in het jaar 2000 uitgebrachte Slaughtercult introduceerde me tot de muzikale Panzer die Exhumed is. Een veelgebruikte metafoor, dat wel, maar deze Amerikanen dekken met hun muziek perfect diezelfde lading. Nu, dertien jaar en drie albums na datum, hebben ze een nieuw album klaar en dit wel in de vorm van Necrocracy. Met een voorganger als het uit 2011 daterende All Guts, No Glory, dat ondanks een wat doffe productie een zeer sterk album was, moet Exhumed de lat hoog blijven leggen. Eerder kondigde Matt Harvey al aan dat het tempo op Necrocracy enkele BPM lager zou liggen dan op voorgaande albums; gelogen heeft hij niet.
Of dit een negatief gegeven is? Natuurlijk niet. Variety is the spice of life en dat heeft Exhumed maar al te goed begrepen. Wat de heren ons met dit album voorschotelen is zonder meer hun meest gevarieerde album tot nog toe. Tempo’s wisselen elkaar vloeiend af en rustige stukken –nog steeds niet prominent aanwezig natuurlijk- beginnen zich een weg te banen door de death metal van Exhumed. Wanneer bands beginnen te experimenteren is dat niet altijd een even positief gegeven; kijk maar naar wat Megadeth de laatste jaren (of decennia, zo u wilt) durft uit te brengen.
Gelukkig kregen we met Necrocracy geen nieuwe Risk of Super Collider, maar misschien wel de beste Exhumed plaat tot dusver. Op vlak van songwriting heeft de band nooit sterker gestaan. Matt Harvey en Bud Burke (tevens leveranciers van respectievelijk screams en grunts) stellen op Necrocracy een groot scala aan uitstekende riffs tentoon: voor vullers is nergens plaats. Invloeden van Carcass zijn onmiskenbaar, maar kan dit als negatief gezien worden? Door mij in ieder geval niet. Solo’s zijn omnipresent en maken het gitaarwerk des te interessanter om naar te luisteren. “Waar blijven ze die vandaan halen?” is een vraag die het album overheerst. Talent, meesterschap, pure klasse; wat het ook mag zijn, deze band heeft het.
Met Mike Hamilton heeft Exhumed een nieuwe en uitstekende drummer aan boord. De drumpartijen worden zeer strak gebracht en voor kritiek op Hamilton is er derhalve geen plaats. De productie van de drums an sich is degelijk, maar op nummers als bijvoorbeeld Sickened lijken snare en basdrum niet harmonisch samen te klinken, waardoor het geheel wat houterig klinkt. Ook klinken de toms soms wat te getriggerd, maar het geluid van de snare compenseert dit ruimschoots. Het is muggenzifterij ten top, maar wel opvallend. Over de basgitaar kan niet veel verteld worden, aangezien die sterk op de achtergrond blijft. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Slaughtercult waarop de bas wel goed te horen is.
Necrocracy is schitterend. Naar mijn mening heeft Exhumed hiermee zijn beste album tot nu toe geschreven. Qua productie is ‘ie ongeëvenaard (binnen de discografie van de groep) en klinkt zoals death metal voor mij moet klinken: zwaar en snel, maar toch gepolijst. Exhumed krijgt vandaag de dag eindelijk de erkenning die het voor hun split al moest gekregen hebben en met dit album getuigen de Amerikanen nog maar eens waarom. Zonder meer het beste album dat ik dit jaar al gehoord heb.
Tracklisting:
- Coins Upon the Eyes
- The Shape of Deaths To Come
- Necrocracy
- Dysmorphic
- Sickened
- (So Passes) The Glory of Death
- Ravening
- Carrion Call
- The Rotting
Line-up:
- Matt Harvey – Vocals, Guitars
- Bud Burke – Vocals, Guitars
- Rob Habcock – Bass, Backing Vocals
- Mike Hamilton – Drums
Links: