Watain – The Wild Hunt
Century Media Records, 2013
De heren van Watain openen het jachtseizoen opnieuw met hun gloednieuwe plaat. Een band waar ik stante pede alles van in huis haal omdat ik weet dat het normaal altijd wel kwaliteit is, maar wie had durven denken dat Watain een bestaande formule zo zou durven ombuigen?
The Wild Hunt is er eentje geworden die duidelijk tijd nodig heeft, in mijn geval duurde het zelfs een week eer ik echt van de structuur van dit chaotische plaatje begon te genieten. Met opener Night Vision lijken er nog maar weinig veranderingen op te treden: een mooie opbouw vanuit de duistere akoestiek en vervolgens atmosferische triplijnen zoals het gezelschap al wel eerder wist voor te schotelen. De Profundis maakt dan meteen een wereld van verschil met smerige en behoorlijk chaotische 1349-gitaarlijnen die er op moeilijk volgbare wijze doorheen worden geramd. Op Black Flames March speelt de band vervolgens enorm met stiltes en sleepfases en voel je echt die oeroude Mayhem-nostalgie nog doorzinderen in de obscure sfeertjes. Vervolgens één van de hoogtepunten die je naar mijn gevoel op deze plaat zal vinden: All That May Bleed wordt even vuil en thrashy versneden, maar heeft daarbovenop nog een pittige kadans in de zanglijn en binnen de stotende drums.
Dan wordt het meteen maar tijd om het vreemde eendje van deze plaat te slachten. De omstreden ballad They Rode On is er eentje die ongetwijfeld al wat stof heeft doen opwaaien. Het is ook zeker iets dat nooit van een band als Watain te verwachten was, met een zekere Bathory-epiek en een emotionele intensiteit. Agalloch-akoestiek misschien? In elk geval gaat deze song tot op het bot, zowel vocaal als binnen de instrumentale opbouw. Maar hoe fel kan je breken met een sfeer als je meteen daarna een old school beukhit als Sleepless Evil plaatst? Je voelt het gewoon dat deze jongens doen waar ze zin in hebben en het ze allemaal niet kan schelen hoe het mekaar opvolgt. Ook op de titeltrack zal je weer een aparte mix terugvinden van experimentele en obscure semi-epische cleane zang en slepende nostalgie. Tot slot moet je ook nog voorbij de halve indianendans op Outlaw, die dan weer gevolgd wordt door de akoestische pracht en de sfeervolle opbouw van Ignem Veni Mittere. Het zijn rare kwieten.
In die overvloedige chaos schuilt na twee weken intensief luisteren naar mijn gevoel de schoonheid van The Wild Hunt. Watain brengt geen Lawless Darkness meer, laat staan dat de mystiek van Rabid Death’s Curse ooit nog zal terugkeren. Anno 2013 staan deze Zweden voor wanorde, maar eveneens voor progressievere gevoelsmomenten. Gewoon waar ze zin in hebben, al mochten er iets meer atmosferische lijnen inzitten naar mijn smaak en worden de sleepfases van begin jaren ’90 wel erg uitgespeeld. Voor mijn part mocht die mix nog iets intenser, als de band dan toch dit pad bewandelen zal. Nu is het grotendeels spek voor de bek van de old school black-thrashers die wellicht de tanden stuk zullen bijten op twee of drie van de tracks. Desalniettemin verdient deze een plaats op de jaarlijst, maar je moet hem wel eerst wat laten rijpen. Persoonlijke favorieten: All That May Bleed (vooral dat zalige effect met het mes/zwaard), They Rode On en Ignem Veni Mittere.
Tracklisting:
- Night Vision
- De Profundis
- Black Flames March
- All That May Bleed
- The Child Must Die
- They Rode On
- Sleepless Evil
- The Wild Hunt
- Outlaw
- Ignem Veni Mittere
- Holocaust Dawn
Line-up:
- E. – Vocals, Bass, Guitars
- P. – Guitars
- H. – Drums
Links: