Asking Alexandria – From Death to Destiny
Sumerian Records, 2013
Ergens heel diep in een primitief onderdeel van mijn psyche is er een speciaal plekje verborgen dat in mij soms lusten naar boven brengt die de rest van mijn geest liever niet onderkent. Dat is het gedeelte dat zorgt dat ik soms enorm zin krijg om een big mac te eten in plaats van een goede maaltijd, Transformers te kijken in plaats van Tarantino en… metalcore te luisteren in plaats van echte metal. Soms wil je niet meer dan drie kwartier van je stoel geblazen te worden door een mix van extreem moderne productie, loodzware breakdowns, meezingbare refreintjes en clichématige samples, het liefst in twaalf hapklare brokken van 3 à 4 minuten. Dit nieuwe album van Asking Alexandria komt dan ook als geroepen.
From Death to Destiny is het derde album in de relatief korte geschiedenis van deze Britse band, die vorig jaar al aankondigde deze keer met een (voor zover mogelijk nog) radiovriendelijkere plaat op de proppen te komen. Daar zijn ze dan ook zeker in geslaagd. Het album bestaat eigenlijk uit louter singles, elk met zijn eigen herkenbare refreintje. Dit is tegelijk de grootste kracht en het slechtste aspect van het album. De nummers steken goed in elkaar, ook omdat men niet bang is voor het gebruiken van de eeuwenoude succesformules als het om structuur gaat. Hier is verder niets mis mee, liever een goed geschreven nummer met een couplet, refrein en bridge dan een nummer waar geen touw aan vast te knopen is. Het grote probleem is echter wel dat er over het hele album genomen totaal geen sprake is van contrast en dat hierdoor de aandacht nog wel eens dreigt te verslappen. Halverwege het album merk ik dat ik steeds sneller afdwaal en pas op het einde van het album wordt ik op negatieve zin weer opgeschrikt.
Nummers tien en elf op het album, respectievelijk Moving On en The Road, halen namelijk het algehele niveau in recordtijd naar beneden. Allereerst een powerballad waar zelfs een straalbezopen Jon Bon Jovi nog zijn neus voor zou ophalen, inclusief één van de meest afschuwelijke trucs uit de popmuziek: het refrein op het laatst nog een keer een hele toon hoger herhalen. Volgens mij wordt daar tegenwoordig zelfs bij het Eurovisie Songfestival nog op neergekeken en er is dan ook geen enkel excuus voor het uithalen van zo een vulgaire kunstgreep. Daarna een nummer over heimwee tijdens het toeren. Niveautje Nickelback. Zucht.
Op de hierboven genoemde misstappen na is From Death to Destiny een vermakelijk doch tamelijk eenzijdig album. Er gebeuren een hoop goede dingen, maar wanneer het in de soep inloopt is dit dan ook op zo’n catastrofale wijzen dat dit een onuitwisbare schaduw werpt op de rest van de nummers. Misschien kunnen de die hard fans dit door de vingers zien, maar sceptici zullen daar net als ik meer moeite mee hebben.
Tracklisting:
- Don’t Pray for Me
- Killing You
- The Death of Me
- Run Free
- Break Down the Walls
- Poison
- Believe
- Creature
- White Line Fever
- Moving On
- The Road
- Until the End
- The Death of Me (rock mix)
Line-up:
- Ben Bruce – Lead guitar, backing vocals
- Danny Worsnop – Lead vocals, programming, synthesizers
- Sam Bettley – Bass guitar
- James Cassells – Drums, percussion
- Cameron Liddell – Rhythm guitar
Links: