Inferno – Omniabsence Filled By His Greatness
Agonia Records, 2013
Inferno, sinds Dante’s Goddelijke Komedie gedoemd om blackmetalvoer te worden. Veel meer dan vuurwerk werd verwacht van het Tsjechische Inferno, gesticht in 1996, dat zich niet dikwijls waagt aan langspelers. Reden te meer om nu wild van enthousiasme te worden. Inferno is namelijk de cult voorbij en steeds ondergewaarder geworden door de jaren heen. Baggerproducties en vele slechte ideeën overleefden ze door enkele geniale nummers op te nemen, een typische Tsjechische ziekte als u het mij vraagt. U vraagt het niet aan mij, dus over naar de muziek.
Met een albumtitel van “daar zullen we hem weer gaan hebben” komt de band je meteen tegemoet met een epos, dat
net voor Inquisition in de rij staat aan te schuiven op de checklist,
een dikke drie kwartier lang.
Op geslaagde wijze trouwens, vanaf de eerste seconden. De kracht van Inferno en gelijkgestemde sectairen, om even een onbestaand portmanteauwoord te gebruiken, is dat ze sinds jaar en dag zonder orthodoxe allures trends voorbijgaan en een enge identificatie zijn aangegaan met het occulte. Zachte atmosfeer en milde black gaan samen baden in een Zweeds melodieus ijsbad en neigen naar Noorwegen, al blijven ze vaak steken op enkele kilometers van de grens. De wens om Scandinavisch te zijn beduvelt de boel soms wat qua authenticiteit, toegegeven, al ben ik persoonlijk behoorlijk blij met deze Tsjechische interpretatie (al van in den beginnen eigenlijk). De consequente psychedelische vervormingen van Zweedse black (denk Setherial) op zijn Inferno‘s mogen er namelijk best zijn, ontdaan van de Scandinavische songwriting en bezoedeld met Tsjechisch troebel roesmiddel, een donker vuurwater dat op zijn tijd best wel appetijtelijk is.
Smaakmakers en additieven genoeg op Omniabsence Filled By His Greatness, dat nooit op agressie ingaat om reliëf te brengen, hetgeen ik vermeld om een punt te maken. Atmosferisch is het namelijk altijd en dat is voor een keer niet bedoeld als eufemisme voor Prozac-vervangend middel. Inferno zit in het geurige en smogrijke vagevuur, tussen de Scandinavische hel en de welluidende Dimmu Borgir en hic et nunc Dark Funeral. Genoeg om door die ene kant gedegradeerd te worden tot wannabe’s, genoeg om door die andere kant gehonoreerd te worden als professores. Ach ja, het is me wat. Zoek het lekker uit en kijk naar de score.
Tracklisting:
- Pervasion…
- The Firstborn from Murk
- The Funeral of Existence
- Revelations Through the Void
- The Vertical Fissure of the Most Distant End
- Metastasis of Realistic Visions
Line-up:
- Adramelech – Zwarte zang
- Ska-Gul – Gitaren
- Morion – Gitaren
- O. – Bas
- Sarapis – Drums
Links: