Pestilence – Obsideo
Candlelight Records, 2013
Aha, het is weer eens aan deze Belg om de bek open te trekken en ongenuanceerd te zijn over Pestilence en diens nieuwe epos. In 2009 mocht ik ook al Resurrection Macabre reviewen, een plaatje dat ik terecht in de eerste helft van de punten tachtig scoorde. De eerste twee nummers van die plaat en het titelnummer zijn ondertussen klassiekers. Het daaropvolgende album – Doctrine – heb ik onvoldoende aandacht gegeven en het is te laat om dat nu te doen (althans voor deze review). Uit alle reacties die ik verzamelde blijkt het wel een love-it-or-hate-it-plaat te zijn waarbij de productie een twistappel is. Geen idee, meteen over naar deze.
Ik zal maar meteen de vergelijking maken met Resurrection Macabre, om het simpel te houden. Obsideo kent geen hitgevoelige nummers – voor zover dat relevant is in deathmetalland. Geen catchy refreinen, geen kleverig spierballenbruggetje, geen meebrulmomenten. Dat was nu net wat ik zo goed vond aan Resurrection Macabre, dus je zou denken dat deze plaat meteen gedecimeerd wordt qua waardering. U raadt het al, omwille van het obligatoire verrassingseffect in deze review, dat klopt niet (uitroepteken). Pestilence anno 2013 is een band die terugvalt op zijn surplus: technische riffs spelen met nummers er omheen. Niet zomaar technische riffs trouwens, dit zijn oerriffs. Gitaarlijnen die sneller zijn dan het gemiddelde analytische vermogen en meteen naar je metalcortex gaan. Meshuggah-spul, maar dan groovy. Machine Head-riffs, maar dan lomp en bruut (sorry Machine Head, of wacht, nee toch niet).
Ieder nummer analyseren heeft geen zin, de homogeniteit van Obsideo is dermate groot dat alles op hetzelfde neerkomt. De gitaarsectie is de spits in het spel, de achterhoede houdt iedere onverlaat tegen die niet gebaat is bij de snaarbeheersing en zijn bas-compaan. Wat is dat fret-light-basmateriaal weer lekker trouwens – als je er op let tenminste. Wat sowieso een sterkte is aan ieder element van Pestilence (althans sinds de comeback in 2008), is de herkenbaarheid. Wie daarvoor verantwoordelijk is/zijn weet ik niet, aangezien drummer David Haley (oerdegelijk, prima selectie en werving) en bassist Georg Maier nieuw zijn in de band. Maakt verder weinig uit, dit is een prima plaat van een band die zijn plaats blijvend opeist. Mocht ik niet zo een fan zijn van occult/bestial/atmos- black/death dan zou deze plaat waarschijnlijk een podiumplaats veroveren in mijn jaarlijst. “Normale” deathmetal-liefhebbers moeten die dan ook hoog in de lijst hijsen. Persoonlijke favoriet: Soulrot (en stiekem ook Necro Morph).
Tracklisting:
- Obsideo
- Soulrot
- Transition
- Necromorph
- Laniatus
- Distress
- Superconcious
- Aura Negative
- Saturation
- Displaced
Line-up:
- Patrick Mameli – Gitaren, Zang
- Patrick Uterwijk – Gitaren
- David Haley – Drums
- Georg Maier – Bas
Links: