Hecate Enthroned – Virulent Rapture
Crank Music Group, 2013
Toevallig heb ik afgelopen weekend het gros van mijn cd-r’tjes overgezet op een externe harde schijf en kwam ik Dark Requims… And Unsilent Massacre van Hecate Enthroned tegen. Jeugdsentiment, een band die me kon bekoren met Jon Kennedy’s onophoudelijke wanhoopskrijsen, ijl klinkende synthesizers en een tragiek en emotie in de nummers die me nu bij het beluisteren na zoveel jaren weer meteen pakt. De band die in de beginjaren altijd de ripoff van Cradle Of Filth werd genoemd, maar die echt wel op eigen benen kon staan.
Omdat ik nooit zo geïnteresseerd ben in de complete discografie van een band en ik meestal blijf hangen bij het eerste album dat me warm omarmde heb ik de rest van het presteren van de band niet helemaal gevolgd. Nu sinds een week of twee draait Virulent Rapture dagelijks zijn rondjes in huize Korremans en ik blijf met weifelachtige gevoelens zitten. Ik wil er van houden, maar het zal moeite gaan kosten. Niet zozeer omdat het huidige Hecate Enthroned in de verste verte niet meer op diens jaren ’90-versie lijkt en me niet meteen bij de keel vat, maar omdat ik graag een jaarlijstalbum zou zien van een oudgediende symphoblack-band.
Virulent Rapture is een album anno 2013 geworden. Met een kristalhelder geluid start Thrones Of Shadows. Na een weinig spannende slecht opbouwende intro begint de twijfel. Staccato blackmetal-marcheerritmes met geen enkel spoortje van occulte of duistere atmosferen swingen met een bepaalde groove bijna vrolijk door de ruimte, de melodie één op één met de zang. Ik moet hierbij meteen denken aan de laatste Stormlord, Catamenia, Graveworm en soortgelijke bandjes die dit concept ook handhaven. Huidig frontman Elliot begint met een lichte deathgrunt, bijna verstaanbaar, en gaat over in deathmetalscreams, al twijfel ik hier of het toch een blackmetalschreeuw moet voorstellen. Halverwege verliest het nummer al aan kracht door een zwakkere sfeerpassage , wat dus echt geen goed teken is zo snel in het begin. De synthesizers die langzaam ingebracht worden zijn eigenlijk ook veel te zuiver en klinken weinig ingewikkeld. Wat de track in de laatste minuut wel weer lekker afmaakt is het combineren van de twee stemgeluiden van Elliot.
In Unchained, dat daarop volgt, valt op dat de toetsen vanaf het begin meespelen en in ieder geval een poging wordt gedaan een tegendraadse duisternis bovenop de gitaarriffs te gooien. Naarmate het nummer vervolgt ligt er ook steeds meer bombastische epiek in maar het nummer wordt niet overtuigend afgerond. Abyssal March borduurt eigenlijk voort op de keyboardakkoorden uit de voorganger, helaas. Wel horen we in de vocalen iets van de vroegere Hecate Enthroned terug, qua emotie vooral, niet zozeer de iele screams. Toch blijft het geheel zangsgewijs meer (blackened) deathmetal-georiënteerd, maar dat is een te betwisten persoonlijke opinie. Tot zover is geen enkel nummer echt blijven hangen en daar baal ik van. Symfonische black mag van mij zo gelikt zijn als een bavianenkont, maar dan wel graag met een album vol ijzersterke nummers. Plagued By Black Death maakt meer kans, ondanks dat het spektakel er niet technischer of orkestraler op is geworden heeft deze voor mij wel het gevoel dat ik zoek.
Voordat deze lap tekst te lang wordt moet ik nog met een conclusie komen, Virulent Rapture even als alleenstaand object, objectief beoordelen. Geen album vol met krakers helaas, het is aan de luisteraar te bepalen of hij de voorkeur geeft aan deze gesmeerde symfoblack of het liever underground/occult heeft. Ik kan er niet doorheen kijken dat dit album te weinig originaliteit heeft, hoe graag ik ook anders zou willen. Hoe goed, of modern, de productie ook is weegt dit niet tegen elkaar op. Hecate Enthroned gaat richting het twintigjarige bestaan en gaat met de tijd mee: houd die gedachte vast en vergeef het ze dat hiermee een beetje glorie is vergaan en de band nergens met kop en schouders bovenuit steekt.
Tracklisting:
- Thrones of Shadow
- Unchained
- Abyssal March
- Plagued By Black Death
- Euphoria
- Virulent Rapture
- Life
- To Wield The Hand Of Perdition
- Of Witchery And The Blood Moon
- Immateria (instrumentaal)
- Paths Of Silence
Line-up:
- Elliot Beaver – Zang
- Nigel Dennen – Gitaar
- Andy Milnes – Gitaar
- Dylan Hughes – Bass
- Pete White – Toetsen
- Gareth Hardy – Drums
Links: