Rosetta – The Anaesthete
Debemur Morti, 2013
Geen hele lange review over The Anaesthete van het uit Philadelphia afkomstige Rosetta. De posthardcoreband heeft met The Anaesthete zijn vierde langspeler op zak en eindelijk heeft het ook een degelijk label boven zich, al lijkt werk – op alle fronten – veel op de voorgaande albums. Het maakt deze vierde plaat monotoon, met gebrek aan passie. Veel van hetzelfde, altijd datzelfde kunstje. Minimale sludgepatronen en trage posthardcoreritmes, over het geheel gezien is eigenlijk de drummer nog diegene die wat intellectuele kracht geeft aan deze plaat.
Sowieso ben ik het niet eens met de speeltijd van openingstrack, Ryu/Tradition. Met meer dan tien minuten om te openen en de volgende track onder de vijf minuten te houden heb je snel het idee dat je alles al hebt gehoord, wat er in de volgende nummers verder uitgesmeerd wordt. Daarbij zit er in die tien minuten speeltijd geen duidelijke climax waar de band naar toe werkt, dat had verschil kunnen maken. Goed, de overige acht nummers zijn niet exact hetzelfde, maar er gebeurt weinig, zowel binnen de tempowisselingen, de vocalen als de gitaarpartijen. De drums klinken ietwat “enerverender”, maar zoals eerder aangehaald lijkt de drummer op dit vierde album nog talent over te hebben waar de rest daarin tekort schiet. Talent is misschien niet het goede woord, maar posthardcore is al een genre met weinig afwisseling en om dan als band vier nagenoeg dezelfde albums af te leveren… neen, de lol is er snel vanaf. Geen aanrader.
Tracklisting:
- Ryu/Tradition
- Fudo/The Immovable Deity
- In & Yo/Dualities Of The Way
- Oku/The secrets
- Hodoku/Compassion
- Myo/The Miraculous
- Hara/ The Center
- Ku/Emptiness
- Shugyo/Austerity
Line-up:
- Matt Weed – Gitaar
- BJ McMurtrie – Drums
- Dave Grossman – Bas
- Mike Armine – Zang, Elektronica
Links: