Monster Magnet en Church Of Misery in Brussel
Ancienne Belgique, 12 februari 2014
“Een lege zaal is leuker om op te warmen”, dacht opener Church Of Misery, en begon zijn set meer dan een kwartier te vroeg. Het grootste deel van het publiek kwam pas halverwege de show binnengesloft, en dat was eigenlijk zonde. De vier Japanners speelden een dijk van een set die zich vooral richtte op de onderbuik: zompige, zware rock waar veel oude Black Sabbath in doorklonk.
Blijkbaar gaan veel van hun nummers over serie- en massamoordenaars, maar de vocalen zaten zo goed verscholen in de geluidsmix dat ze het even goed over Hello Kitty hadden kunnen hebben. Halverwege en naar het einde toe hadden ze enkele flinke tempoversnellingen in huis, zodat de zaal ook echt opgewarmd raakte. Zelf bleven ze vooral stone-faced voor zich uit kijken, enkel de bassist (met komisch bespeelde basgitaar) haalde af en toe de double horns naar boven. Het verdiende applaus begroeven ze zelf onder een lawine van noise. Een redelijk spaced out gezelschap, maar wel met een pittig optreden.
Wie spaced out zegt komt snel terecht bij Monster Magnet. Space lord Dave Wyndorf overleefde in 2007 een overdosis en lijkt sindsdien herboren. Met de regelmaat van de klok schuimde hij de afgelopen jaren Europese podia af met een nieuw album of een “retro-tournee” waarbij een oud album integraal werd gebracht.
Dat maniakale touren verklaarde misschien ook de matige opkomst in de Ancienne Belgique: alle fans hebben de laatste jaren al voldoende kunnen meebrullen met hun favoriete klassiekers. Toch weten The Magnets niet van ophouden, op deze tour spelen ze hun laatste album Last Patrol van begin tot eind. Een gok, maar wel één die goed uitpakt.
Het vele reizen heeft duidelijk deugd gedaan, van de papperige frontman van enkele jaren geleden schoot niet veel over. Dave & co stonden scherp, letterlijk en figuurlijk. Het vertaalde zich vooral in een loepzuiver geluid, waarbij het nieuwe album erg goed tot zijn recht kwam. Bij vorige passages durfde Monster Magnet wel eens alles dicht te pleisteren met een muur van geluid, in de AB hielden ze het netjes. Met I Live Behind the Clouds gaven ze de aftrap voor een uurtje trippen.
Het album Last Patrol mag dan wel nieuw zijn, het situeert zich muzikaal eerder in de beginperiode van de monstermagneten. Het gelijknamige titelnummer klonk meteen als een onverwoestbare klassieker en trok het optreden helemaal op gang. Ook de stevige rocker End of Time had meteen de glans van een tijdloze Monster Magnet-nummer. Tussendoor waren er met Paradise, The Duke of Supernature en Stay Tuned ook nog de nodige rustpunten, wat het optreden helemaal zen maakte. “Thanks for coming out to hear our new album”, gaf Wyndorf nog terloops mee. Hij klonk oprecht tevreden. Kan iemand hem trouwens eens vertellen dat zijn gitaar nooit echt op staat?
“There’s a time to play an album, and there’s a time to fucking rock.” You said it, Dave! Hij voegde de daad bij het woord door een bisrondje in te zetten. Een energiek Twin Earth kreeg de opa’s in de zaal al wat in beweging, en tijdens Look To Your Orb for the Warning was het helemaal headbangen en heen-en-weer-wiegen geblazen. Je kan trouwens zien wanneer een publiek echt oud is: geen enkele smartphone in de lucht om slechte foto’s te nemen! Heerlijk is dat.
Ook krakers Dopes to Infinity en het luid meegebrulde Space Lord werden er nog tegenaan gegooid, maar toch bleven de fans van het eerste uur een beetje op hun honger zitten. Vier oudere nummers, voor sommigen leek het niet echt genoeg. Daar tegenover stond wel een loepzuiver spelende band en een dito geluid. Een beetje het equivalent van dineren in een toprestaurant: het smaakte allemaal fantastisch, maar je ging wel buiten met een klein hongertje.
Alle foto’s: Frontview Magazine
Links: