Ready, Set, Fall – Memento
Lifeforce Records, 2014
Volgens de theorie van het kosmisch pessimisme van een Italiaanse dichter zal alles wat jij (eender wie eigenlijk) probeert ooit gedoemd zijn om in duigen te vallen. Lijden is eindeloos en dat zal voor eeuwig zo zijn, aldus Italo Calvino in zijn ironische, bijna sprookjesachtige parabels. Of het met zelfkennis of een gebrek aan zelfvertrouwen te maken heeft, dit debuterende collectief probeert het toch en baseert hun groepsnaam op voornoemde theorie.
Memento moet het hebben van momento’s. In de refreinen is het fruitiger dan een (me)mentosmuntje, tussendoor krijg je een paar rabiate vermorzelriffs met snerende atmosfeernoten achterop om de oren. Die dualiteit keert overal terug. Knetterende disritmische ladingen van op de basdrum gedreunde riffs met een lichtjes vervormde, uitgerekte achtergrondgitaar of -galm doen het als betere Franse industrial klinken, meteen daarna mag je er gif op innemen dat er een plattekaasrag (in Nederland is dat een kwarkrag) met tienercorerefrein zit aan te komen. Op de grunt valt niets aan te merken en er zit overtuiging en kracht in de cleane zang, die heel sterk op het timbre van Bjorn Strid (Soilwork) lijkt. Maar de vocale lijnen missen lef om de ijsbaanvlakke babyfacebegeleiding te laten opleven.
Zo strand Memento op de middenweg tussen het slechtere werk van Soilwork en het minder slechte van Sonic Syndicate. De wisselwerking van buskruitbruut en maagdelijk mild is zo systematisch dat je voor minder pessimistisch zou worden. Zo grondig hadden ze die theorie nu ook weer niet in de muziek moeten verwerken!
Tracklisting
- Deceiving Lights
- Skyscrapers
- Buried Alive
- Is This A Happy Ending?
- Memento
- A.N.S.I.A.
- Honor
- Labyrinth
- The Temple Is Me
- Meri Maat
- Tidal Waves Could Save The World
Line-up:
- Christopher Volpi – Vocalen
- Frank Mossa – Gitaar
- Francesco Scrravelli – Gitaar
- Marco Pochettino – Drums
- Giovanni Santolla – Basgitaar
Links: