I Killed the Prom Queen – Beloved
Epitaph Records, 2014
“I Killed the Prom Queen is terug.” “Uuuh, wie?” “Weet ik veel, één of andere metalcoreband uit Australië” “Ok, zijn ze beetje goed?” “Geen idee”. Tot zover de interne dialoog die ik voerde met mezelf toen ik dit album ter review kreeg. In 2007 was de band een paar jaar gestopt om andere dingen te doen of zo, maar nu zijn ze terug met een nieuw album. De derde full-length heet Beloved en brengt ons drie nieuwe bandleden. De meest opvallende wijziging is de zoveelste nieuwe zanger (nummertje vier alweer). Dit keer is het Jamie Hope die we kennen van andere bands zoals uuuh… Ach, lees de Wikipedia pagina ook maar gewoon zelf als je het hele verhaal wil weten.
Oplettende lezers merken misschien dat metalcore meestal geen streepje voor heeft bij deze criticus/criticaster. Toch geef ik het genre zélf daar voornamelijk de schuld van. Er zijn weinig stijlen waarbinnen op zo’n reguliere wijze middelmatige en zouteloze muziek wordt uitgebracht. Maar waar onoriginele wallmart-core de norm is bestaat tegelijkertijd ook de mogelijkheid om deze beerput van alledaagsheid te ontstijgen. Ik ben altijd te porren voor een album met een zooitje krachtige songs die goed in elkaar steken. I Killed the Prom Queen doet in ieder geval een schot in de goede richting, maar mist uiteindelijk toch het doel.
De voornaamste reden hiervoor is dat het allemaal een beetje vlak is. Dit komt gedeeltelijk door de productie die zoals gebruikelijk geen ruimte laat voor dynamiek, en aan de andere kant het ontbreken van herkenbare refreinen en riffs. Het grootste gedeelte van het album vliegt een beetje als een grijze waas voorbij, ondanks dat er met de vaardigheden van de muzikanten zelf niks mis is. De twee uitzonderingen hierop zijn de opener Beginning of the End en afsluiter Brevity (ironisch genoeg het langste nummer van het album). Het eerste nummer zette me in eerste instantie zelf even op het verkeerde been door een lichte post-black vibe neer te zetten. Dit wordt helaas verder nergens op het album herhaald, terwijl dat toch een best interessante mix zou kunnen zijn. Het laatste nummer valt vooral op door een wat duisterdere sound en een paar heerlijk logge breakdowns.
Dit album is nog steeds niet genoeg om mijn vooroordelen over het genre te doen verdwijnen, maar geeft misschien toch een klein beetje hoop op een betere toekomst. Een band als deze zou als ze wat betere nummers in elkaar sleutelt en wat meer een eigen sound vindt nog best vermakelijk kunnen zijn. Nu blijft het allemaal toch een beetje hangen rond een kleine voldoende. Een echte metalcore-fan kan hier waarschijnlijk uitstekend mee uit de voeten, iemand die veel waarde hecht aan hoe volwassen de bandnaam is mogelijk niet.
Tracklisting:
- Beginning of the End
- To the Wolves
- Bright Enough
- Meilor
- Thirty One & Sevens
- Calvert Street
- Kjærlighet
- The Beaten Path
- Nightmares
- No One Will Save Us
- Brevity
Line-up:
- Jona Weinhofen – Gitaar, zang
- Shane O’brien – Drums
- Kevin Cameron – Gitaar
- Benjamin Coyte – Basgitaar
- Jamie Hope – Zang
Links: