Rise Of Avernus – L’Appel Du Vide
Code666, 2014
Ik ben blij verrast door dit debuutalbum van Rise Of Avernus, een Australisch vijftal. Orkestrale progressieve doommetal is wat zij aangeven te spelen, een combinatie van drie sterke factoren lijkt me. Openingstrack A Triptych Journey zal het ons leren. Overigens begrijp ik ook waarom mijn gewaardeerde collega Wouter deze schijf heeft doorgeschoven, hij die als echte pure doom-liefhebber aangaf hier niets mee te kunnen.
Aangezien ik al schreef blij verrast te zijn door L’Appel Du Vide valt het omschreven genre prima in de smaak. Ik hoor de progressieve doomelementen, maar tegelijkertijd neigt het orkestrale gedeelte naar moderne Noorse meloblack. De bijna zeven minuten van A Triptych Journey zijn bijvoorbeeld verdeeld in een banale trommelintro, opgevolgd door een Dimmu Borgir– achtig stukje meloblack (uit de periode tussen Death Cult Armageddon en Abrahadabra, subtiele bijna-plagiaat keyboard-riedeltjes) om daarna over te slaan in progressieve doom, en dit vervolgens weer te combineren met voorgaande blackmetal. Kun je het nog volgen? Helaas verliest het nummer dan wel weer zijn kracht door er een iets te makkelijk rustmoment in te gooien, voorzien van vrouwenvocalen.
Zo zit ik een beetje weg te luisteren tot ik in track zes, Embrace The Mayhem, merk dat Rise Of Avernus het vanaf hier een beetje begint te verprutsen. Een Opeth waardige compositie, wat orkestratie, maar zowel de doom- als blackmetal zijn verdwenen. In eerste instantie nog niet zo erg als het als een progressief stevig lied verder zou gaan. Dat lijkt in eerste instantie óók te gebeuren, tot de band vindt dat een stukje saxofoon ook moet kunnen. Eerlijkheidshalve weet ik die solo niet eens in een muziekcategorie te plaatsen, maar het wijkt erg af van metal. De jazzy sessie die erop volgt voegt ook gewoon niet veel toe aan het totaalplaatje, te afwijkend.
Afwisselend plaatje, een vaststaand gegeven voor dit debuutalbum van Rise Of Avernus. Zeker omdat An Somnium het voorgaande vreemde liedje op bombastische wijze weer gedeeltelijk doet vergeten. Toch is de grote kracht er echt uit in de laatste drie nummers; ik heb het idee dat de band na de orkestrale doomblackmetal nog even wilde laten zien wat ze nog meer kan. Houd er rekening mee, dat als je interesse hebt in deze plaat, je een pot gepolijste metal voor je kiezen krijgt. Vind ik niet erg, maar de die hard blackies zijn gewaarschuwd.
Tracklisting:
- A Triptych Journey
- The Mire
- Disenchanted
- L’Appel Du Vide
- Ethereal Blindness
- Embrace The Mayhem
- An Somnium
- As Soleness Recedess
Line-up:
- Ben Vanvollenhoven – Zang, Gitaar
- Cat Guirguis – Zang, Toetsen
- Andrew Graig – Drums, Percussie
- Matthew Bell – Gitaar, Orkestraties
- Daniel Warrington – Bas, Vocalen
Links: