Casualties of Cool – Casualties of Cool
Eigen beheer, 2014
Crowdfunden, steeds meer muzikanten wagen zich eraan. Het is een goed middel om zelf de zaken in handen te hebben, maar het kan ook vies tegenvallen als je beoogde bedrag bij lange na niet behaald wordt. Devin Townsend hoefde zich daar geen zorgen om te maken, binnen een aantal uur behaalde de Canadese muzikant zijn doel voor Casualties of Cool.
Ten tijde van de opnames zei Townsend dat Casualties of Cool een blues/country-album zou worden dat ver van zijn eerder uitgebrachte werk staat en daarom ook niet onder zijn naam wordt uitgebracht, een Johnny Cash-achtige plaat. Daddy, The Code en The Field gaan inderdaad die traditionele weg op, maar voor het grootste gedeelte is Casualties of Cool bijna een ambientkijk op blues/country, echt op de Devin Townsend-manier: heel erg dromerig en met een ontzettend ruimtelijk geluid. De sound van Casualties of Cool ligt in de hoek van Ki (een track als Trainfire had echt wel op deze plaat gekund) en Ghost, al wordt het nooit zo listig in zijn dynamiek als eerstgenoemde of zo zweverig als laatstgenoemde.
Na de bijdrages op Ki krijgt zangeres Ché Aimee Dorval een grote rol op Casualties of Cool en dat is een hele goede zaak. Zij heeft namelijk die soulvolle stem die voor het materiaal op deze plaat nodig is, door de rustige dynamiek komt haar stem prachtig tot zijn recht, veel beter dan op Ki. Townsend blijft vocaal gezien meer op de achtergrond maar levert in het instrumentale gedeelte een geweldig resultaat af. Casualties of Cool klinkt tijdens de eerste luisterbeurt vaak bedrieglijk simpel, maar de composities zijn ontzettend gelaagd en variëren veel in toonzetting waardoor, ondanks het ingehouden karakter, deze plaat 73 minuten lang zonder probleem boeit. Mountaintop en Deathscope zijn onheilspellend, terwijl Flight ontzettend melancholisch is met galmende gitaren en melodieën die steeds meer openbreken.
Dat laatste gebeurt vaker op Casualties of Cool. Moon begint zeer ingetogen maar eindigt uiteindelijk met een prachtige saxofoonsolo van Jørgen Munkeby (ook wel bekend van het Noorse Shining) en Ché Dorval gaat naar grotere hoogten met haar stem. Na The Field klinkt The Bridge als een track waar alle registers worden open getrokken. De typische Devin Townsend-”wall of sound” komt voor de eerste keer echt tevoorschijn met grootse melodielijnen en vocalen die meerdere malen gedubbeld worden. Uiteindelijk gaat de track naar een akkoordenprogressie die voelt als het euforische eindpunt van Casualties of Cool, hier is een uur naar toe gebouwd. Op Pure krijgt het rustgevende fluitspel van Kat Epple, die ook op Ghost speelde, volledig de ruimte.
Casualties of Cool is echt een mellow plaat geworden, maar hij zal nergens de rol van achtergrondmuziek gaan vervullen. De stempel van Townsend staat er duidelijk op, deze plaat heeft een heel erg herkenbaar geluid voor de fans. Luisteraars die Ghost te veel de new age-achtige kant op vonden gaan, zullen deze plaat waarschijnlijk een stuk beter vinden, hetzelfde geldt voor degene die Epicloud te poppy vond. Nu is Townsend bezig met Z2 waarbij de uitbundige kant van hem weer zal worden belicht. Het blijft bewonderenswaardig hoe deze man zoveel kanten opgaat met zijn muziek en het allemaal zo goed uitvoert. Hoe noem je dat ook al weer? O ja, een muzikale alleskunner!
Tracklisting:
- Daddy
- Mountaintop
- Flight
- The Code
- Moon
- Pier
- Ether
- Hejda
- Forgive Me
- Broken
- Bones
- Deathscope
- The Field
- The Bridge
- Pure
Line-up:
- Ché Aimee Dorval – Zang
- Devin Townsend – Zang, Gitaar, Bas, Keyboard
- Morgan Ågren – Drum
Links: