Tesla – Simplicity
Frontiers Records, 2014
Tesla. Dat is even geleden. Volgens mij had ik op de middelbare school een cassettebandje met Five Man Acoustical Jam van de heren. Dat was baanbrekend in die zin dat Tesla een hele horde bands zag volgen via het format van MTV’s Unplugged. Veel wijzer is Tesla er volgens mij niet van geworden. Halverwege de jaren ’90 spatte de band uit elkaar om halverweg de jaren ’00 weer van zich te laten horen.
Simplicity is inmiddels album nummer negen. De band maakt nog steeds dezelfde, op akoestische basis gelegde, midden-van-de-weg-hardrock. Een tikkie rauw, een vleugje blues, maar vooral erg Amerikaans. Maar liefst veertien nummers (en twee bonusnummers op mijn promo) uitgekauwde rock in het straatje van Great White, Buckcherry en dat soort acts. Geen seconde een verassende wending of een leuke kwinkslag. Het is voorspelbaar tot en met. Neem daarbij dat het stemgeluid van Jeff Keith geen allemansvriendje is, en je hebt het wel door: Simplicity is voor velen een lange zit.
Hoogtepunten zijn er niet veel, al is Ricochet niet alleen impliciet aardige ode aan Ted Nugent, maar kent het daarnaast een lekkere riff. Het is zeker niet slecht, maar het is al vaker, ook door Tesla zelf, gedaan. En origineler ook. Simplicity zal het voornamelijk goed doen bij liefhebbers van ongecompliceerde, makkelijk te verhapstukken hardrock. Op de achtergrond prima, maar daar blijft het bij. Deze houd ik op het geluidsformaat dat de band zelf verfoeit in het openingsnummer.
Tracklisting:
- M P 3
- Ricochet
- Rise and Fall
- So Divine…
- Cross My Heart
- Honestly
- Flip Side!
- Other than Me
- Break of Dawn
- Burnout to Fade
- Life is a River
- Sympathy
- Time Bomb
- ‘Til that Day
- Burnout to Fade (writing demo version)
- Honestly (writing demo version)
Line-up:
- Frank Hannon – gitaar, toetsen, achtergrondzang
- Brian Wheat – bas, piano, achtergrondzang
- Jeff Keith – zang
- Troy Luccketta – drums
- Dave Rude – gitaar
Links: