D.A.M. – Phantasmagoria
Eigen Beheer, 2014
Ooit was er een Engelse thrashband met de naam D.A.M.. Eind jaren tachtig stond dat voor “Destruction and Mayhem”. Ik weet niet of het dat ook betekent bij deze Brazilianen anno 2014, maar dat gevoel overkomt me al zeker niet. Ze brengen melodische death, maar denk daar maar meteen powermetal bij. Het debuut hebben we gemist, dit is EP nummer twee: Phantasmagoria.
Children of Bodom, dat is eigenlijk de belangrijkste referentie voor deze heren. D.A.M. brengt weelderige symfonieën en speelt op hoogstaande manier met atmosfeer om dit half uur durende pepmiddel vol te stuwen. De overgangen en het samenspel zijn geweldig en moeten eigenlijk niet onderdoen voor de Finnen. Soms diept de symfonische laag wat verder uit zoals een Sonata Arctica dat ook kan, maar nergens klinkt D.A.M. braaf. Scheurend zingt deze keyboardspeler alles aan mekaar, met op bepaalde momenten even wat sfeervolle cleane vocals die door het geheel vloeien. Sterke epische geladenheid met krachtig powerspel en een pak vocale agressie. Children of Bodom-fans zitten aan het juiste adres.
Tracklisting:
- Banished From Paradise
- Fear (Lunar Body)
- Phantasmagoria
- Lord of Dreams
- Empty Silence (Solar Body)
- End of Light
Line-up:
- Guilherme de Alvarenga – Zang, Keyboard
- Edu Megale – Gitaar
- Caio Campos – Bas
Links: