Petrychor – Makrokosmos
Eigen Beheer, 2014
Bij het debuut van Petrychor in 2011 kwam ik behoorlijk superlatief uit de hoek. De allerbeste postblack on tha block, voor liefhebbers van het God Is Myth-label (dood?). Iets voor zweverige vikings met kosmische contemplaties of dito constipaties. Drie jaar later pakt de eenzaat uit Amerika weer uit met een album. Anoniem als altijd – blijkbaar.
Fok de NASA en zijn/haar ruimtereis-propaganda op National Geographic. Als je echt de trip wil voelen vanuit de luie vieze en verontreinigde zetel dan zet je gewoon deze op. Makrokosmos, een astronomische tegenhanger van Drudkh‘s Microcosmos, doet het in tegenstelling tot zijn debuutplaat erg bombastisch in het openingsnummer, dat bijna het kwartuur haalt. Aan het einde van dit nummer rebelleert Petrychor tegen zichzelf op furieuze en chaotische wijze, psychedelisch op grote snelheid, een lucide droom voor veel sfeerloze industriële en talentloze blackmetalbands. Ceaseless White drijft het gas nog verder weg van de muzikale essentie en vervliegt bijna in etherische walmen van peyote-geïnduceerde prairieblack, vergelijkbaar met Vukari (de nieuwe komt eraan) en Westering. Primitieve folk uit de oude Amerikaanse staten met atmosblack, geef dat brouwsel door. En denk eens na over die laatste titel op het album.
Natuurlijk is deze plaat afval in de oren van bijna iedere bezoeker van deze site. Gelukkig zijn er genoeg over die deze band naar waarde kunnen schatten in en eisen dat er een vinyl van op de markt zal komen in plaats van inhoudsloos digitaal gedoe. Haten of adoreren, de keuze is snel gemaakt, en is in beide gevallen meer dan terecht.
Tracklisting:
- The Place Where the Red Stars Hang
- Ceaseless White
- Planets Born of Human Ash
- Cosmic Irrelevance Does Not Suggest Terrestrial Insignificance
Line-up:
- Tad Piecka
Links: