Vanderbuyst en Diablo Blvd in Den Haag
10 Oktober 2014, het Paard van Troje
Een bijna thuiswedstrijd voor Neerlands hoop in bange hardrockdagen Vanderbuyst in de kleine zaal van het Paard van Troje op vrijdagavond, terwijl het Nederlands elftal ploetert tegen Kazachstan. Bij aankomst blijkt dat de garderobe gesloten is, maar men kan wel gebruik maken van de gratis (!) kluisjes. Dat zorgt na afloop nog voor wat hilarische taferelen, want niet iedereen heeft zijn of haar code onthouden om het kluisje weer open te krijgen. Eenmaal boven in de zaal aangekomen begint kort daarna voor amper dertig man Diablo Blvd. aan zijn set, waarin de vijf heren het recente album Follow the Deadlights keurig afwisselen met nummers van de eerste twee albums.
Het publiek reageert in eerste instantie wat lauw op de naar mijn idee wat te gelikte en niet al te spontane metal, maar zanger Alex Agnew blijft proberen om het publiek aan de gang te krijgen, hetgeen uiteindelijk ondanks de vele te pas maar vooral te onpas gebruikte godverdomme’s ook zal lukken. De humor over bijvoorbeeld de opmerking uit het publiek inzake de te dure shirts werkt een stuk beter. Bij het afsluitende Black Heart Bleed gaat Alex ook nog het publiek in om een moshpitje te beginnen. Na bijna een uur zit het erop en wacht de inmiddels goed volgelopen zaal op de headliner.
Onder het verrassende intro van Sabrina’s Boys Boys Boys betreden de jongens van Vanderbuyst het podium. Geopend wordt met een nummer van het zojuist verschenen vierde album At the Crack of Dawn, te weten Walking on Tightrope, waarna wat ouder werk gespeeld wordt met Traci Lords als duidelijke publiekslieveling.
Daarna komen er twee nieuwe nummers aan bod, waarbij duidelijk wordt dat Vanderbuyst op het nieuwe album nog wat nadrukkelijker teruggrijpt op de hardrock van de jaren zeventig. Zo druipen bij Girl in Heat de Thin Lizzy-invloeden er vanaf. Maar er zijn slechtere inspiratiebronnen, toch? In totaal zal de band zes nieuwe nummers spelen, die door het publiek goed worden ontvangen. Opvallend nieuw nummer is verder Lost in Discotheques, wat een spannende en dreigende riff kent en afwijkt van het gebruikelijke werk.
Willem speelt gedurende de reguliere set niet op zijn bekende Flying-V en dat blijft eigenlijk een vreemd gezicht. Gelukkig zijn er dan ook nog drie toegiften, waarin het vertrouwde plaatje weer helemaal klopt en hij volledig los kan gaan op het afsluitende From Pillar to Post, zo mogen we het graag zien! Er worden geen covers gespeeld, maar met inmiddels vier albums op zak en een recent album om te promoten is dat volkomen logisch. Rock Bottom zullen ze toch echt nog wel eens doen, maar niet nu.
Zoals gebruikelijk eindigt zanger/bassist Jochem met de uitnodiging, om na het optreden bij de merchandisestand nog even een biertje te doen en na te praten. Het zal echter een kort praatje en een snel biertje worden, want na tien minuten komt de beveiliging binnen en iedereen wordt vriendelijk verzocht om weg te gaan, hetgeen door veel aanwezigen niet echt gewaardeerd wordt. Het blijkt dat de kleine zaal vanaf 23.00 uur is geboekt voor een housefeest. Je kan nog wel beneden in de foyer verblijven, maar ook daar staat er inmiddels harde housemuziek op en is er veel security nadrukkelijk aanwezig. Een afknapper na een prima concert en dat kan/mag toch niet de bedoeling zijn.
Links: