Bloodbath – Grand Morbid Funeral
Peaceville, 2014
Een bekentenis: ik ben een Bloodbath-fanboy. De Zweden zijn er hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor dat ik naar deathmetal luister. Nightmares Made Flesh voert mijn lijstje van beste deathmetal-albums aan. Ook The Fathomless Mastery en Resurection Through Carnage kunnen op mijn onvoorwaardelijke trouw rekenen. Een belangrijke reden daarvoor waren de waanzinnige vocale prestaties van Mikael Akerfeldt en Peter Tägtgren, waarbij vooral die laatste buitencategorie waren. Toen Nick Holmes werd aangekondigd moest ik dan ook even slikken en ook de eerste vrijgegeven nummers deden niet meteen vermoeden dat de Paradise Lost-frontman het werk van zijn voorgangers zou kunnen evenaren. Het was dan ook met een klein hartje dat ik aan Grand Morbid Funeral begon.
Laat ik beginnen met het goede nieuws. Of nee, het beste nieuws, want er is meer goed nieuws op komst. Grand Morbid Funeral sluit muzikaal heel wat dichter aan bij Nightmares Made Flesh dan bij The Fathomless Mastery. Voor veel fans, die niet allemaal overtuigd waren door het vorige album, zal dit ongetwijfeld een opsteker zijn. Ik heb het dan over de modernere sound, vaak koud en afstandelijk, maar met melodische leads en interessante hooks. Wees gerust, ze zijn zeker nog aanwezig (Unite in Pain, My Torturer), maar een nieuwe Outnumbering the Day is er niet te vinden. De productie is iets minder clean dan op NMF, waardoor de gitaren (en zeker de bas) niet altijd even goed tot hun recht komen. De redelijk luide mix is hier de grootste schuldige van. Niet getreurd, het album klinkt zoals deathmetal moet klinken.
Dat de Zweden hun instrumenten tot in de puntjes beheersen is al langer bekend, maar het is Martin Axenrot die de dikste pluim verdient. Zijn gevarieerde drumspel tilt heel het album naar een hoger niveau. Hij krijgt veel ruimte om zijn ding te doen en maakt hier dankbaar gebruik van. Simpel wanneer het moet, buitencategorie wanneer het kan, dat is zo’n beetje het spel van Axenrot op dit album (luister maar eens naar Anne). Het gitaarwerk is ook uitstekend, maar haalt niet het niveau van de eerdere albums. Er zijn net iets minder absolute hoogtepunten dan op met name Nightmares Made Flesh. Het vertrek van alleskunner Dan Swanö zou hier wel eens de oorzaak van kunnen zijn. Vooral een trager nummer als Church Of Vastitas kan hierdoor minder overtuigen.
Dan blijven natuurlijk nog de vocalen van Nick Holmes over. Eerlijk is eerlijk, het is fameus wennen. Heel snel wordt duidelijk dat hij niet het vocale bereik heeft van Peter Tägtgren enerzijds en anderzijds minder krachtig overkomt dan Akerfeldt. Hij staat redelijk dominant in de mix, misschien wel ter compensatie. Na meer dan 10 luisterbeurten op een week ben ik al wat milder gestemd. Het vocale werk van Holmes is gewoon puur en onversneden deathmetal. Toegegeven, hij tilt Bloodbath niet naar nieuwe hoogten, zoals zijn voorgangers dat deden, maar hij staat meer dan zijn mannetje. Dankzij een nummer als His Infernal Necropsy kan ik me meer dan verzoenen met “Old Nick”.
Bloodbath blijft ook na Grand Morbid Funeral een van mijn favoriete bands. Wie op zoek is naar pure en onversneden deathmetal zal snel merken dat deze supergroep heel wat genregenoten volledig overklast en dat dit van het beste is dat er dit jaar gemaakt wordt in het genre. Het is geen legendarisch album geworden, maar wie plannen had om naar Neurotic Deathfest te gaan, zal niet teleurgesteld worden.
Tracklisting:
- Let the Stillborn Come to Me
- Total Death Exhumed
- Anne
- Church of Vastitas
- Famine of God’s Word
- Mental Abortion
- Beyond Cremation
- His Infernal Necropsy
- Unite in Pain
- My Torturer
- Grand Morbid Funeral
Line-up:
- Nick Holmes- vocalen
- Martin Axenrot – drums
- Anders « Blakkheim » Nyström – gitaar, vocalen
- Per « Sodomizer » Eriksson – gitaar
- Jonas Renkse – bas
Links: