Acrid – EP 2014
Eigen beheer, 2014
Wat is er beter dan om terug te komen als redacteur bij Zware Metalen met een jaar vol fantastische releases voor de boeg? Nieuwe albums van Enslaved, Diablo Swing Orchestra, Pryapisme en vele andere bands van topniveau zullen de komende maanden onze oorgangen indruipen als warme honing. Ik sta te trappelen om mij vol overgave te storten op al dit heerlijks uit 2015, maar waarom staat er dan in hemelsnaam 2014 bovenaan deze pagina? Zo blijkt dat de administratie van de redactie feilloos is, en dat bij terugkomst de albums die ik dik een half jaar geleden zonder blikken of blozen achterliet nog geduldig op mijn genadeloze oordeel lagen te wachten. Mijn excuses dat het zo lang heeft moeten duren.
Acrid is een Nederlands gezelschap dat vorig jaar zijn twintigjarig jubileum heeft mogen vieren. Bepaald productief valt de band niet echt te noemen aangezien in die tijd een handjevol demo’s en één langspeler uit 1999 het daglicht gezien hebben. Nu is er dus een EP om het wachten tot de nieuwe full-length enigszins dragelijk te maken. Progressive metal volgens de eigen Facebook-pagina, maar ik moet eerlijk zeggen dat die vlieger toch niet helemaal op gaat. Het is eerder melodeath wat hier de klok slaat, die bij tijd en wijlen een beetje aan het Zweedse Crowdburn doet denken alleen dan zonder de kitscherige charme.
De riffs, die grotendeels unisono gespeeld worden door het tweetal gitaristen die de band rijk is, zitten prima in elkaar. Nergens is het echt verrassend of buitengewoon origineel te noemen, maar ik heb liever een degelijk nummer dan een mengelmoes aan halfbakken ideeën. De refreintjes missen soms wat herkenbaarheid en zouden met wat meer melodie waarschijnlijk beter uit de verf komen. Je verwacht eigenlijk elk moment dat er cleane zang bij komt om de grunt, die er trouwens prima mee door kan, af te wisselen maar dit is nergens het geval. Helaas is de productie zo slecht dat dit alles bijna teniet gedaan wordt. Het volume wisselt op willekeurige momenten, van mastering is duidelijk geen sprake geweest en de drums klinken als een oude krant.
Het grootste probleem is echter niet eens de productie. Het grootste probleem is dat alle hierboven genoemde middelmatigheden te vergeven zijn als we het over een band hebben die net van haar eerste bij elkaar gespaarde geld de lokale studio ingedoken is, maar van een band die ondanks dat ze er weinig voor te tonen heeft toch twintig jaar meegaat, verwacht je simpelweg beter. Als je wil dat iemand na al die tijd nog naar je omkijkt moet je in ieder geval iets te zeggen hebben en dat is hier niet het geval. Mijn nalatigheid heeft gelukkig niemand een mogelijke kanshebber voor de jaarlijst gekost. Nu is het dan toch echt tijd voor 2015!
Tracklisting:
- 47 Stitches and a Broken Heart
- One Tear
- AfterBurner
- Between Two Heartbeats
- Night Falls
- World of Gathering Darkness
Line-up:
- Joep Heijen – Zang
- Frank Debij – Drums
- Mark Pilk – Gitaar, zang
- Claus Toet – Gitaar
Links: