Dioramic – Supra
Pelagic Records, 2014
Dioramic maakt dromerige muziek met een rauwe rand. De band noemt het zelf “artcore”, maar dat is nu zo’n benaming waar ik niks mee kan. De dromerige rock doet een beetje denken aan de laatste Cynic plaat of Dredg, maar Dioramic mixt dit met Suicide Silence-achtige metalcore.
Wat opvalt aan Dioramic is dat het ten aanzien van het prog-gedeelte een bepaalde vorm van kitscherigheid niet schuwt. Meerstemmige koorzang, kerkorgels en xylofoons passeren de revue. Hierdoor doet het mij ook wel een beetje denken aan projecten van Robbie Valentine, Valensia en Arjen Lucassen. Symfo-rock die soms over-the-top klinkt. Gelukkig brengt de metalcore je met beide benen op de grond waardoor het nooit echt pluizig wordt.
De mix tussen dromerige muziek en rammen pakt gek genoeg vaak sterk uit. Vaak zijn het juist die subtiele elementen die de nummers wat extra jeu geven. Zo vind ik het gebruik van de xylofoon op The Storm en Xibalba een goede keuze, daarbij maken minimale bliepjes mij hier en daar ook blij. De cleane zang is niet overal toonvast wat mij soms irriteert. De nummers zijn goed, maar in mijn ogen wel een beetje ingehouden. Toch is alles ruim voldoende.
Tracklisting:
- Xibalba
- Carpets on the Walls
- The Calm
- Before The Storm
- Worth
- Big Pump
- Melancholia
- Logbook
- Vortex Reflex
Line-up:
- Arkadi Zaslavski – Zang, Gitaar
- Alex Mauch – Zang, Gitaar
- Max Nicklas – Zang, Basgitaar
- Paul Seidel – Drums
Links: