Nonpoint – The Return
Metalblade, 2014
Ik ben nooit een groot liefhebber geweest van nu-metal. Toen halverwege de jaren negentig logo’s van bands als Korn, Deftones en Limp Bizkit op rugzakken en t-shirts in mijn school begonnen te verschijnen, zag ik dat als een hype die liefst zo snel mogelijk zou overwaaien. Mijn aversie tegen het genre was groot. Maar goed, kleine schoffies worden ouder en milder, de oogkleppen gaan wat wijder staan en stiekem gaan ze een paar van die bands best wel oké gaan vinden. Zo is het tenminste bij mij verlopen. Eén van die bands die ik leuk ben gaan vinden is Nonpoint.
Nonpoint werd opgericht in 1997 en is met The Return al aan zijn tiende langspeler toe. Vooral het album To the Pain uit 2005 (met de opzwepende opener Bullet with a Name) draai ik nog heel regelmatig. Ik heb zo’n vermoeden dat ook The Return hier nog vaak gaat gedraaid worden, want deze plaat heeft eigenlijk alles om een knaller te worden.
De songs op The Return staan als een huis: sterke hooks, veel groove, functionele leads en – hét kenmerk van Nonpoint – pakkende zanglijnen. Zanger Elias Soriano beheerst de kunst om de nummers naar een hoger plan te tillen door zijn veelzijdige en avontuurlijke zang. Soms erg melodieus, soms dramatisch en hier en daar lekker bijtend. Na tien platen weet de band ook perfect waar de sterktes en zwaktes in hun geluid zitten. Gewapend met een ijzersterke productie slaagt men er ook in die kennis om te zetten in treffende songs.
In de VS is deze band vrij gekend bij het grote publiek. Ik zie niet in waarom een doorbraak alhier geen feit zou kunnen worden. Het zou alleszins meer dan verdiend zijn.
Tracklisting:
- Pins and Needles
- Breaking Skin
- Razors
- Misery
- The Return
- Take Apart This World
- Forcing Hands
- Goodbye Letters
- Never Ending Hole
- Widowmaker
- Never Cared Before
- Fucked
- Know Myself
Line-up:
- Elias Soriano – Zang
- Dave Lizzio – Gitaar
- Robb Rivera – Drums
- Rasheed Thomas – Gitaar
- Adam Woloszyn – Basgitaar
Links: