Obscure Infinity – Perpetual Descending Into Nothingness
F.D.A. Rekotz, 2015
Met het erg fraaie artwork dat 90’s deathmetal schreeuwt, wist Perpetual Descending Into Nothingness van in het begin al mijn interesse op te wekken. Dat de mooie cover een al even mooie lading bleek te dekken, maakte het er natuurlijk enkel beter op.
De intro van de derde langspeler van Obscure Infinity deed mijn wenkbrauwen toch wel even de lucht ingaan. Het gitaarduo Stefan en Sascha verwekt hier wat een liefdeskind van Judas Priest, Death en Kreator had kunnen zijn. Het resultaat is erg mooi; het contrast met Sorcery of the Black Souls had echter niet groter kunnen zijn. Hier brandt de band los met een schroeiende portie blackened deathmetal. Het begint allemaal erg rauw, maar het melodieuze aspect van de band dat reeds aangekondigd werd door de intro keert ook snel terug. Invloeden van bands à la Asphyx en Desultory enerzijds en het eerder genoemde Death anderzijds passeren allemaal de revue.
De sterkste punten van Perpetual Descending Into Nothingness vallen in drie woorden samen te vatten: riffs, solo’s en nog eens riffs. Topklasse is het woord dat best samenvat wat de twaalf snaren van Sascha en Stefan hier voortbrengen. Zijn het nu Zweedse blackriffs die Dissection had kunnen schrijven of stijlvolle solo’s die van de hand Chuck Schuldiner hadden kunnen zijn: gitaristen Stefan en Sascha weten waarmee ze bezig zijn. Ook de wat meer standaard thrash- en punkriffs (op The Uttermost Descend en A Forlorn Wanderer respectievelijk) zijn meer dan degelijk. Tussen al die lekkere riffs en solo’s is er ook plaats voor rustige, akoestische passages die weer heel hard aan (laatste keer dat ik de band vermeld, beloofd!) Dissection doen denken. Variatie troef.
Ander voer voor lof is het werk van zanger Jules achter de microfoon. De dramatische cleans, hoge uithalen en natuurlijk de erg oldschool klinkende grunt: hij doet het allemaal. Drummer O. doet het ook meer dan degelijk. Er wordt vlot afgewisseld tussen snellere stukken (met natuurlijk de onontbeerlijke blast-en skankbeats) en de meer eenvoudige, tragere passages, maar ook d-beat is Obscure Infinity niet vreemd. Zelf een drummer zijnde kan ik ook de occasionele accenten in de doublebass meer dan appreciëren. Over de basgitaar valt helaas niet even veel te vertellen, daar deze veel te ver weggemoffeld is in de mix. De productie is wel precies wat je bij muziek als deze wil horen: niet te glad, met veel focus op de leads en het heerlijke galmen van de drums.
Perpetual Descending Into Nothingness is een erg sterk album geworden dat overduidelijk beïnvloed wordt door een hele hoop aan stijlen. Deathmetal, thrashmetal, blackmetal en soms zelfs wat oldschool heavy metal kleuren de muziek. Het subgenre waarop de focus ligt, verandert elk nummer wel minstens één keer, waardoor de boel fris blijft. Origineel valt het niet te noemen, enorm lekker des te meer. Luistertips: Sorcery of the Black Souls, A Forlorn Wanderer en Beyond Spheres and Time.
Tracklisting:
- Intro – Entering the Hall of Eternity
- Sorcery of the Black Souls
- Expiration of the Lost
- The Uttermost Descend
- A Forlorn Wanderer
- Into the Undertow
- Descending Into Nothingness
- From Odium and Disease
- Beyond Spheres and Time
Line-up:
- Jules – Stem
- Stefan – Gitaar
- Sascha – Gitaar
- Kalle – Basgitaar
- O. – Drum
Links: