Astarium – Nekrocosmo: Nocturnal Kali Yuga
Satanath Records, 2015
Nekrocosmo: Nocturnal Kali Yuga is reeds de vijfde full-length van deze symfonische blackmetalband. Nou ja, band is het amper te noemen; het is een eenmansproject van ene SiN. Bij nader beluisteren van dit album is ook ‘blackmetal’ een term die bij Astarium wellicht niet goed op zijn plek is. Afijn, over de inhoud straks meer. Het project komt uit Rusland en is begonnen in 2005. Dit album met lange titel is dus al de vijfde, met nog een redelijk aantal demo’s en splits om erbij op te tellen.
Van een artiest die inmiddels tien jaar actief is, zou je toch wel een redelijk staaltje muziek verwachten. Hoewel ik bij het zien van de abstracte albumhoes al mijn twijfels trok, zei ik tegen mezelf: “don’t judge a book by its cover,” en plantte ik de disk vol goede moed in de stereo. Deze goede moed zonk me al heel gauw in de schapenwollen kamersokken toen het eerste nummer aanving: alles (maar dan ook álles) klonk plastic. Met plastic bedoel ik: ofwel compleet digitaal gemaakt, of zodanig bewerkt dat er weinig echts meer van over is. De synthesizers, die een cruciaal onderdeel zijn bij deze band, klinken ronduit vreselijk en gesampled en de vocalen klinken als een gemolesteerde digitale kikker. Eerst kon ik mijn oren niet geloven, maar tot mijn grote schrik moest ik toch echt concluderen dat het geluid van de drums én het geluid van de gitaar als twee druppels water klinken als de geluiden uit het softwareprogramma GuitarPro 6. Bah.
Los van het feit dat alles nep is, zijn de gecomputeriseerde riffs op geen enkele manier memorabel en boren ze zich een pijnlijke weg je oor in, door je hoofd heen en er aan de andere kant weer uit. De synthesizers, die het geheel nog enigszins hadden kunnen redden, falen erin ook maar enige sfeer te creeëren anders dan je het gevoel te geven naar een uptempo Disney-soundtrack te luisteren. Valt er dan niets positiefs te zeggen over Astarium? Het antwoord daarop is: je zou kunnen stellen dat de vocalen op sommige punten bijna beluisterbaar zijn en wel ergens wat weg hebben van de (veel betere) vocalen van Inquisition. Ik vrees dat er verder niets goeds over te zeggen valt, hoe graag ik het ook zou willen.
Wat een boel haat op dit album, niet? Als u niet op mijn reviewend vermogen vertrouwt, dan nodig ik u van harte uit om de uitdaging aan te gaan. U zult snel genoeg krijgen van de hoeveelheid plastic falen op dit album. De metalhead en tevens de algemene muziekliefhebber in mij zijn beiden zwaar teleurgesteld.
Tracklisting:
- Lyrian Selection
- Nemesis
- Ex Nihilo
- Enigma (Part I)
- Dance of the Agony
- Phaeton
- Strain of Alastor
- Back to Katuar
Line-up:
- SiN – alles
Links: