Textures en Pelgrim in Tilburg
013, 13 februari 2016
Het duurde me wat te lang, die datum van 4 maart eer het Nederlandse Textures met de nieuwe topplaat Phenotype België zou bezoeken, dus stak ik dit weekend de grenzen heel eventjes over en bracht ik een bezoek aan 013 in Tilburg. Iets wat ik niet al te snel doe, aangezien het parkeren me altijd wat kopzorgen bezorgt: te duur gewoon (heb ik wel genoeg munten?) en een concept als ‘enkel voor vergunningshouding’ is erg wennen. Mede daardoor, maar vooral omdat ik niet op de hoogte was van het feit dat twee bands het voorprogramma verzorgden, miste ik ook de show van de Nederlandse thrashers Unchained Reality. Achteraf gezien eigenlijk jammer, want collega Frank was aardig te spreken over hun debuut in september.
Geen thrash dus voor mij, wel een lading progressieve core. De twee bands die ik vanavond te zien krijg, komen beide uit Tilburg, dus hangt er ook een fijne sfeer in de lucht. De zaal is eveneens goed gevuld wanneer ik aankom tijdens het eerste nummer van progcore-band Pelgrim. De band staat duidelijk met plezier op de planken om het debuut Ephemera te presenteren, dat zij deze avond op de wereld loslaten. Het enthousiasme van frontman Wouter en de interactie met het publiek zijn meteen elementen die het genre sieren en hij bezit ook een stevige strot, al kwamen zijn cleane passages niet altijd even goed uit de verf. Veel had ook te maken met de sound, die tijdens de set van Pelgrim echt nog niet op punt stond. Soms was er een vrij warrige gitaarsound en over de ganse lijn klonken de basdrums erg dof en kwamen de backing vocals er amper doorheen. Toch stond deze band er, met gitaristen die duidelijk weten waar ze mee bezig en hier en daar dan ook even wat van techniciteit laten zien en horen. Misschien dat deze heren wel nog wat statisch op de planken staan, maar de muziek maakte dat op vele momenten goed. Een potje progcore dat prima past bij Textures, hoewel het wat logger en heel wat simpeler in elkaar zit. Het maakt me benieuwd waar deze heren binnen een paar jaren zullen staan. Voor de mensen vooraan maakte het allemaal niet veel uit, die moshten gewoon lekker door.
De hoofdband van de avond dan, Textures, met die geweldige nieuwe plaat. Ik vroeg me af of ik opnieuw een integrale albumpresentatie te horen zou krijgen, zoals dat vorige week het geval was bij Behemoth, maar de aftrap van de heren liet al meteen weten dat dat niet het geval zou zijn. De band startte met herkenbaarheid en kwam de bühne op met One Eye For A Thousand. Eigenlijk hadden ze net zo goed kunnen starten met de nieuwe nummers, want een track later viel op dat die eveneens met een levendig enthousiasme ontvangen werden. De eerste groove werd gebracht van Oceans Collide, wat eveneens de naam van deze tour werd, en meteen viel het gejuich van herkenning op. Mij viel het al vanaf die track op hoe Textures met dit nieuwe werk weer een stap naar voren heeft gezet, in vergelijking met de vroegere nummers. Vooral met oudere nummers die volgen, zoals Swandive of Old Days Born Anew, kwam de agressie van de band goed naar voren, maar was iets minder diversiteit te horen. De eerste keer dat de clean vocals van Daniel de Jongh op mij echt goed overkwamen, was op nieuwkomer New Horizons, waar ook de helft van het publiek zonder moeite reeds de tekst van meezong. Zelfs mensen die niet van het progressieve metalcore-genre houden omwille van de (soms) ietwat melige cleane partijen (zoals ik, in heel wat gevallen) kunnen niet ontkennen dat deze zanger perfect weet waar hij mee bezig.
De volgende in het rijtje was een van mijn favorieten op de nieuwe plaat: Shaping a Single Grain of Sand. Heerlijk complex en zo fijn om die proggy vibes te volgen, maar ook de interactie met de cleane partijen zitten lekker. Het waren uiteraard niet enkel de nieuwe nummers waar het publiek de teksten op wist mee te zingen. Vooral Awake viel in erg goede aarde bij het thuisfront, waardoor Daniel op een gegeven zelfs hen aan het woord kon laten. Mijn persoonlijk hoogtepunt brak enkele nummers later aan met het inleidende Zman en Timeless, dat de nieuwe plaat ook afsluit. Hoewel het synthstukje net iets te lang duurt naar mijn gevoel, bracht Uri Dijk het toch maar eventjes helemaal alleen vooraan. Wanneer de band verder tegemoetkwam aan de synthpartij, werd voor mijn ogen het hoogtepunt van Phenotype op de planken gebracht. Een geweldig nummer, vooral omdat het erg complex en divers van opbouw is, maar met als kers op de taart die synthpartij die terug opduikt in het geheel dat gebracht wordt. Kippenvelmomentje nummer drie ongeveer, maar deze was memorabel.
Een mooi kernwoord om te gebruiken bij deze Nederlanders: ‘memorabel’. Dit is een band die het echt helemaal heeft uitgeklaard en op de planken staat als een prachtig geheel. De simultane bewegingen, de lichtshow, maar ook de interactie met het publiek gaven me het gevoel dat hier een waardige Nuclear Blast-band op de planken staat. Daar komt nog bij dat deze heren vol leven en enthousiasme zitten, waarbij bassist Remko een ware spring-in’t-veld is en ook de twee gitaristen aardig bewegen. Vanuit elke hoek van de band wordt er contact aangegaan met het publiek en ze hadden er duidelijk plezier in. Ook zijn die momenten dat Remko en Daniel bijna botsen op de planken door hun enthousiasme, en waarbij ze beiden in de lach schieten, reden genoeg om aan te nemen dat Textures niet enkel leeft om kwaliteitsproducten aan de man te brengen. Ze genieten er duidelijk ook van om als band op de planken te staan. Een prima avondje progcore dus. Als je de kans hebt om een van de shows hierboven mee te nemen: zeker doen!
Links: