Mefisto – 2.0.1.6: This Is The End Of It All… The Beginning Of Everything…
Vic Records, 2016
Als bands na lange tijd ontwaken uit een winterslaap, zeker als velen dachten dat het een permanente sluimer was, is dat vaak iets om voor te waken. De reden die vaak wordt gegeven, is een vernieuwd plezier om te gaan spelen, maar jammer genoeg trek ik zelf vaak de conclusie dat enkele leden een slaatje hopen te slaan uit een hernieuwde interesse in de band. Dat idee heb ik niet echt bij Mefisto, dat terug is in de originele bezetting en nu, na 32 jaar, het debuut uitbrengt.
Voor diegenen die onbekend zijn met Mefisto: eerst even de demo’s checken! De Zweedse band maakt halverwege de jaren tachtig furore in de underground met enkele demo’s, getiteld Megalomania en The Puzzle. Deze twee juweeltjes bevatten originele extreme muziek, zoals nog nooit gehoord was in die tijd. De redelijk ingewikkelde structuren en de technische capabiliteit van de leden werden gecombineerd met toch behoorlijk onorthodoxe melodieën (over onorthodox gesproken: die hoge hoed was ook wat). Van die demo’s staan ook weer drie nummers op 2.0.1.6: This Is The End Of It All… The Beginning Of Everything…; Act Dead, Frost of Inferno en The Puzzle hebben een nieuw jasje gekregen, maar kunnen nog steeds noot voor noot worden meegebruld.
Het mag nauwelijks als een verrassing komen dat er toch het nodige is veranderd aan Mefisto anno 2016. Om maar met een van de sterkere punten te beginnen: het spel van de band is bijzonder goed op 2.0.1.6., met vooral de solo’s van Omar Ahmed die af en toe flink in de schijnwerper staan. De invloed van Metallicaop de band werd nooit onder stoelen of banken geschoven, maar hier wordt het wel heel duidelijk. Ik vind het op zich geen probleem dat veel riffs lijken op een extremere versie van Ride The Lightning, maar soms komt het wel erg geleend over. Ach, beter goed gejat, dan slecht gedaan.
Nu komen we toch aan bij het punt waar veel bands bij de vleet de mist in gaan: moderne invloeden. Mefisto is een dilemma eersteklas als het op dit punt aankomt. De productie is veel te glad en veel van de riffs voelen toch modern aan. Jammer, want de wortels zijn wel degelijk te herleiden tot old school (veelal thrash) riffs. Het is niet ondenkbaar dat de muzikanten wat nieuwe invloeden meedragen, dus het is mogelijk om ze het voordeel van de twijfel te geven. Dit laat nog een punt over waar de band, althans wat mij betreft, de plank faliekant mis slaat: de vocalen. Op de demo’s deed Sandro Cajander de vocalen, maar hier is dat Omar Ahmed en mijn God, wat een wanvertoning. Het klinkt precies zoals het is: een man van middelbare leeftijd die niet kan grunten, maar toch uit alle macht wat extremiteit met zijn vocalen wil verkennen.
Ondanks dat ik het zelf niet vind kunnen, is hier toch het onvermijdelijke gebeurd: ik heb 2.0.1.6. met de demo’s uit de jaren tachtig vergeleken. Hoewel je niet van een band kan verwachten dat ze hetzelfde blijft klinken, vind ik toch dat er een bepaalde essentie bewaard moet blijven. Of dat bij Mefisto gelukt is, weet ik niet, maar ik geef ze graag het voordeel van de twijfel. Een warme hand voor Vic Records dat ze deze band hebben kunnen tekenen. Laten we vooral hopen dat ze wat aan die vocalen gaan doen.
Tracklisting:
- Deathrace
- Void
- Act Dead
- Heads In The Sand
- Frost Of Inferno
- Hate Consumes Me
- The Puzzle
- 2.0.1.6.
Line-up:
- Roberto Granath – Drums
- Omar Ahmed – Gitaar, Vocalen
- Sandro Cajander – Bas
Links: