Amon Amarth releaseshow in de Hall of Fame
24 maart 2016, Hall of Fame, Tilburg
Wat hebben Londen, Parijs, Berlijn en Tilburg gemeen? Een exclusieve Amon Amarth-release show! Een show in een zaaltje van 250 man, zonder festivalweide, zonder voorprogramma, zonder vuurwerk, zonder een volwaardig podium, maar met een gesigneerde drinkhoorn voor elke bezoeker! Zware Metalen was erbij en zag een zeldzaam Amon Amarth: vijf uitgelaten kerels die intens genoten van een ouderwetse clubshow, zonder de afstand van een gemiddeld festivalpodium.
Van zodra de eerste tonen van opener(!) Pursuit of Vikings weerklonken, werd iedereen aanwezig in de Hall of Fame zich bewust dat het weleens een historische avond zou kunnen worden. Geen opwarming, gewoon meteen meezingen, mee springen en mee genieten met Amon Amarth. Vooral Johan Hegg genoot zichtbaar van de setting en van het enthousiasme waarmee de nieuwe schijven The First Kill en The Way of the Vikings (vooral die laatste was live zeer sterk) werden onthaald. De Zweden wisselden oud en nieuw, hard en zacht slim met elkaar af, waardoor het concert als een gek voorbijraasde.
Toen ik een eerste keer op mijn klok keek, was het eerste uur al achter de rug. Een hele rits hoogtepunten waren dan al gepasseerd. Het onweerstaanbare Cry of the Black Birds, de nostalgie van Death in Fire, het intense Thousand Years of Oppression en het verpletterende Destroyer of the Universe. Bij momenten leek het concert een beetje op Amon Amarth’s grote karaoke-show, waar jong en oud (en opvallend veel vrouwen) in het publiek vrolijk aan mee deden. Van waar ik stond, werd er trouwens opvallend weinig gemosht. Het opeengepakte gevoel van andere clubshows ontbrak een beetje. Het toont dat Amon Amarth al lang niet meer het klassieke deathmetalpubliek aantrekt en ondertussen een minder agressieve fanbase heeft opgebouwd.
Toen de aandacht even dreigde te verslappen na One Thousand Burning Arrows (de minst overtuigende van de nieuwe nummers) ging de vlam meteen weer in de pan met Father of the Wolf en War of the Gods. Het epische Victorious March toonde dat Amon Amarth ook twintig jaar geleden al wereldnummers schreef, al was het duidelijk dat niet iedereen het nummer (her)kende. Met het drieluik Raise Your Horns (had iedereen toch toevallig net een hoorn gekregen aan de ingang!), Guardians of Asgaard en Twilight of the Thunder God zat de karaoke er na een uur en vijftig minuten op (gelukkig, want anders had ik men trein niet gehaald), al leek het veel korter.
Uiteindelijk was deze exclusieve releaseshow niet legendarisch, maar wel heel erg uniek. We kregen een band te zien die normaal de grootste podia van Europa bespeelt intens genieten van een optreden voor 250 man. Een band die zonder vedette-allures genoot van een intieme clubshow. Het kon niemand iets schelen dat het geluid niet altijd op punt stond of dat de achterste rijen de band amper konden zien. Deze avond was het testament van de ongelooflijke weg die Amon Amarth heeft afgelegd, vanuit de kleinste clubs tot de grootste podia. Respect!
Met dank aan Erik Luyten voor de prachtige foto’s.
Links: