Purson – Desire’s Magic Theatre
Spinefarm Records, 2016
Een van de albums waar ik dit jaar naar uitkeek, was Desire’s Magic Theatre van Purson. Met The Circle And The Blue Door, uit 2013, bracht de band een album uit dat naast ontzettend aanstekelijk en goed uitgebalanceerd, ook hevig door de jaren zestig beïnvloed was. Tussendoor is EP In The Meantime… nog uitgebracht, maar daarna was toch even langer stil. Toen verscheen daar Desire’s Magic Theatre en werd ik teleurgesteld.
Natuurlijk zijn er wel wat leuke melodietjes te vinden op het album. Neem bijvoorbeeld Electric Landlady (Goh, waar zou die titel toch vandaan komen?), dat een pakkend refrein heeft en gelijk een van de meest directe nummers op het album is. Echt aanslaan doet het echter niet, terwijl dat met wat meer energie makkelijk had gekund. Energie die eerder wel was te vinden en op dit gehele album eigenlijk ontbreekt. Op het debuutalbum waren ook regelmatig passages met circusmuziek te vinden, al dan niet verweven in de losse nummers zelf. Dat element is hier ook weer aanwezig, zij het op een ontzettend gemakkelijke, haast clowneske manier. Jammer dat de band hier zo mee aan de haal gaat, want waar het op het debuut een daadwerkelijke toevoeging was, is het hier een overbodige laag in de muziek, een laag die overigens naar een saaie gimmick riekt.
Een nieuwe speler op dit album is de soms haast jazzy atmosfeer. In Pedigree Chums bijvoorbeeld, is dit een geslaagde toevoeging, maar ook later steekt dit de kop op. De ietwat bombastische blazers ademen net wat meer atmosfeer en variatie in de muziek. Desondanks dat nieuwe element krijg ik toch meermaals het idee dat ik naar een afgewaterde herhaling van The Circle And The Blue Door aan het luisteren ben. Bijvoorbeeld tijdens The Sky Parade, waar niet alleen de vocalen, maar ook het orgel regelrecht van die uitstekende plaat af lijken te zijn gelopen.
Het grote punt is dat Desire’s Magic Theatre niet slecht is: het is, op de jazzy passages na, saai. Natuurlijk zijn er nummers als The Window Cleaner en Mr Howard die het geheel meer pit geven, maar ook dit zijn geen hoogvliegers. Dat is jammer gezien het verleden van de band, waarin toch interessante psychedelische muziek werd gemaakt. Geef het album vooral een kans als je het vorige album kon waarderen, maar kijk niet raar op als na de luisterbeurt met een leeg gevoel achterblijft.
Tracklisting:
- Desire’s Magic Theatre
- Electric Landlady
- Dead Dodo Down
- Pedigree Chums
- The Sky Parade
- The Window Cleaner
- The Way It Is
- Mr Howard
- I Know
- The Bitter Suite
Line-up:
- George Hudson – Gitaar
- Barnaby Maddick – Bas
- Samuel Shove – Keyboard, Mellotron, Wurlitzer
- Rosalie Cunningham – Gitaar, Vocalen
- Jack Hobbs – Drums
Links: