Dimmu Borgir – In Sorte Diaboli
Nuclear Blast, 2007
Had je mij halfweg de jaren negentig gezegd dat Dimmu Borgir ooit
nog eens in de hitparades zou staan, ik had mij ongetwijfeld een breuk gelachen.
Anno 2007, echter, liggen de kaarten toch een tikje anders. Death Cult
Armageddon werd in 2003 enkel maar door Idols-winnaar Kurt
Nilsen van de eerste plaats in de hitparade gehouden. Met In Sorte
Diaboli zou het mits een portie geluk wel moeten lukken. Dimmu Borgir
is dan meteen de eerste black-metalband ooit, die op één staat in de Noorse
hitlijsten. De kaarten liggen inderdaad anders…
Maar goed, dergelijke prietpraat is niet voor oren van de gemiddelde Zm’er
bedoeld. Die wil weten wat voor plaat In Sorte Diaboli is geworden,
natuurlijk. Laat ik dan maar meteen melden dat ik dit een beter album vind dan
het voorgaande. Dat komt enerzijds omdat men weer wat riff-gerichter is gaan
werken, waardoor bij mij spontaan herinneringen aan Enthrone Darkness
Triumphant naar boven komen. En net die plaat staat bij mij (samen met
Stormblast) hoog aangeschreven.
Anderzijds staan er op deze plaat nauwelijks nog genre-nummers. Op Death Cult
Armageddon had ieder nummer zijn eigen sfeertje. Cataclysm
Children was de thrasher van de plaat, Vredesbyrd was het Noors
gezongen uitstapje naar vroeger en Progenies of the Great Apocalypse was
de groots opgezette mini-opera. Dergelijke labels kunnen we nu veel minder
bovenhalen, want In Sorte Diaboli klinkt gewoon een pak consistenter dan
zijn voorganger.
Verder zijn er weinig verrassingen te horen op In Sorte Diaboli. Is dat
negatief? Wat mij betreft niet, want het songmateriaal is gewoon erg sterk. De
riffs zijn voor het merendeels erg intens en fel, Shagrath klinkt weer
wat bozer en rauwer en Hellhammer op drums zorgt ervoor dat Barker
geen moment gemist wordt. Hij drumt zelfs nog een stuk gevarieerder. Wie we wat
minder vaak horen is Vortex, die zijn cleane zang nog maar heel sporadisch
uit de kast haalt.
Dat men deze keer geen gebruik maakte van een echt symfonisch orkest is op het
eerste gehoor eigenlijk nauwelijks te horen. Mustis bewees live al dat
hij makkelijk een groot deel van de orkestrale partijen kon opvangen en op deze
plaat vult hij de gaatjes ook weer prima op.
Conclusie: In Sorte Diaboli is een typische Dimmu Borgir-plaat
met weinig verrassingen, maar veel goeie muziek. Intenser dan Death
Cult Armageddon en veel rauwer dan het gelikte Puritanical
Euphoric Misanthropia. Ik had na Stormblast MMV een terugkeer
naar de basis verwacht. Dit is nu maar ten dele gebeurd. De minieme
veranderingen hebben echter toch een bijzonder sterke plaat opgeleverd.
Tracklisting:
- The Serpenitine Offering
- The Chosen Legacy
- The Conspiracy Unfolds
- The Ancestral Fever
- The Sacrilegious Scorn
- The Fallen Arise
- The Sinister Awakening
- The Fundamental Alienation
- The Invaluable Darkness
- The Foreshadowing Furnace
Line-up:
- Shagrath – Vocals
- Silenoz – Guitar
- Mustis – Keyboard
- ICS Vortex – Bass Guitar, Clean Vocals
- Galder – Lead Guitar
- Hellhammer – Session Drums
Links: