Kvelertak, Anthrax, Slayer in Tilburg

Kvelertak, Anthrax en Slayer in Tilburg
013, 25 oktober 2015

De verbouwing van 013 in Tilburg is grotendeels langs uw anonieme scribent heengegaan, dus de schok was behoorlijk groot toen bleek dat de flinke zaal inmiddels heeft plaatsgemaakt voor een kleine hal die duizend bezoekers meer kan herbergen. Het is indrukwekkend wat er in de zesde stad van Nederland is gerealiseerd en om de vernieuwde 013 maar gelijk goed te testen werd het kwalitatief betere deel van de Big Four van de thrashmetal uitgenodigd: Anthrax en Slayer maken in tegenstelling tot Megadeth en – vooral – Metallica namelijk nog wél goede platen. Ter illustratie: geen Slayer-plaat stond ooit hoger genoteerd in de Amerikaanse hitlijst dan het laatste album, Repentless. De hernieuwde populariteit van de thrashgrootheden is opmerkelijk te noemen: de laatste jaren was de band toch veroordeeld tot de kleinere zalen.

Nu dus een uitverkochte 013 waar om de een of andere reden het Noorse Kvelertak het bal mocht openen. De razendsnelle combinatie van punk, blackmetal, rock ‘n’ roll en zo nog wat stijlen, lijkt – niet geheel verrassend – weinig toeschouwers te boeien. Niet vreemd,want het is allemaal nogal veel van hetzelfde wat het zestal laat horen, maar de band verdient wél waardering voor de inzet en passie. Vooral de half ontblote frontman Erlend Hjelvik probeert als een echte viking zijn troepen aan te voeren. Al is de vraag hoe lang de mannen het volhouden om de komende weken avond na avond tegen kritische Slayerfans te moeten opboksen. U kunt het 17 november zelf ervaren in Brussel.

Als de drie kwartier tergend langzaam voorbij zijn getrokken, start na een kwartiertje ombouwtijd Anthrax onder luid onthaal een volledig voorspelbare set. Wie de New Yorkers de afgelopen jaren ergens heeft zien optreden weet exact wat er verwacht kan worden: alleen muziek uit de periode met Joey Belladonna. Dus de klassiekers uit de jaren tachtig, aangevuld met twee nummers van de comebackplaat Worship Music uit 2011, inclusief In the End: het machtige eerbetoon aan Ronnie James Dio en Dimebag Darell. Is dat erg? Welnee. De jaren tachtig waren de hoogtijdagen voor dit genre en klassiekers als Caught in a Mosh, Madhouse en Indians gaan erin als pepernoten.

Het leuke aan Anthrax is dat het de band geen bal uit lijkt te maken op welk podium er wordt gespeeld. Gitarist Scott Ian en bassist Frank Bello bewegen en zingen enthousiast mee, invaldrummer Jon Dette drumt alles vakkundig dicht, zanger Joey Belladonna bespeelt het publiek perfect en maakt dankbaar gebruik van het grotere podium en zelfs gitarist Jonathan Donais lijkt langzaam maar zeker zijn plek in het bonte gezelschap extraverte persoonlijkheden te hebben gevonden, al lijkt hij nog iets te veel de verkeerde gast op het verkeerde feestje. Na een uur komt er helaas alweer een einde aan dat feestje en met de belofte dat in maart een nieuw album verschijnt en de oproep de nieuwe single Evil Twin te beluisteren, mag het publiek op zoek naar het veel te dure en weinig drinkbare 013-bier.

Was het geluid bij Kvelertak en Anthrax met een beetje goede wil als goed te bestempelen, bij Slayer is het veel en veel te hard. Dat blijkt als na het intro Delusions of Saviour en de op het podiumdoek geprojecteerde omgekeerde kruizen, pentagrammen en Slayerlogo’s Repentless losbarst. Het klinkt allemaal veel te schel waardoor alle subtiliteit verloren gaat. Later op de avond gaat het iets beter maar perfect wordt het bij lange na niet. Dan maar goed concentreren op de performance en die valt zeker niet tegen. Slayer lijkt er zin in te hebben, misschien wel gesteund door de verkoopcijfers van het nieuwe album en het vooruitzicht dat de grote podia weer lonken, want in ruim anderhalf uur leveren de soms toch nukkige heren een prima set af. Zeker voor zijn doen participeert zanger/bassist Tom Araya heel wat met het publiek. Wellicht helpt het ook dat de setlist behoorlijk op z’n kop is gezet want wat meer vergeten nummers zijn terug en worden aangevuld met het uitstekende nieuwe materiaal.

Uiteraard domineren de jaren tachtig ook de Slayersetlist, maar ook nu is dat bepaald niet erg. Zeker niet als nummers als Die by the Sword en Chemical Warfare vol vuur worden gespeeld. Slayer is op oorlogspad en lijkt niet van plan het herwonnen terrein zomaar weer op te geven. Natuurlijk is dit ook nog steeds de band die zich van niets en niemand wat aantrekt. Het t-shirt van gitarist Gary Holt met de tekst ‘Kill the Kardashians’ (van u weet wel, die Amerikaanse showbizzfamilie die vooral bekend is om het feit dat men bekend is) is nog geinig, het als liefdeslied geïntroduceerde Dead Skin Mask (Araya: “Soms hou je zoveel van iemand dat je ‘m moet vermoorden”) is humor met de botte bijl, maar de herdenking van de overleden gitarist Jeff Hanneman laten voor wat het is, is eigenlijk onvergeeflijk. De laatste jaren werd Angel of Death aan de blonde stergitarist opgedragen maar de heren Araya en King hebben blijkbaar besloten dat het nu wel leuk is geweest met dat herdenken. Raar, gezien de vele Hanneman-herinneringsshirts in het publiek én het feit dat Anthrax even daarvoor wél twee metalgrootheden herdacht terwijl die nooit deel uitmaakten van de band.

Tegelijkertijd komt Slayer er gewoon mee weg als er krakers als Hell Awaits, Seasons in the Abyss, South of Heaven, World Painted Blood en Raining Blood (met heerlijk uitgerekt intro) worden ingezet. Een zaal vol stoere metalheads verandert daarmee automatisch in kinderen die zich in een snoepwinkel wanen en dat zorgt ervoor dat Slayer wat dat betreft kwam, zag en overwon, al zorgt het beroerde geluid ervoor dat het geen optreden werd waar nog jaren over wordt nagepraat. Het nieuwe 013 is echter goed ontmaagd en ligt klaar om de komende tijd genomen te worden door een hele rits aansprekende bands: van Lamb of God tot Cradle of Filth, van Judas Priest tot Machine Head.